Οι Death In Vegas είναι cool, cool, cool! Είναι τελειομανείς, ανοιχτοί σε όλα και φιλόδοξοι. Είναι μουσικόφιλοι, σαν κι εμάς, που βρέθηκαν ξαφνικά (αλλά όχι άδικα) με πολλά μέσα, άφθονες ιδέες για tributes σ'αυτούς που αγαπάνε. Είναι DJs και μάλιστα ευφάνταστοι, μόνο που οι δίσκοι είναι εδώ δικοί τους ήχοι και μελωδίες... Είναι άριστοι παραγωγοί, γιατί παρουσιάζουν την πιο συνηθισμένη των ιδεών με το λιγότερο τετριμμένο τρόπο. Έχουν προσωπικό άγγιγμα που έβαλε το Dead Elvis και κυρίως το The Contino Sessions, στα αγαπημένα μας για τη δεκαετία που πέρασε. Δύσκολο το τρίτο album, αλλά δεν φαίνεται να τους απασχόλησε και τόσο. Τις μελωδίες τις έχουν στο τσεπάκι, τους guests επίσης, το μόνο πρόβλημα που φαίνεται να είχαν, ήταν το να δαμάσουν τις ιδέες αυτές σε κάτι συνεκτικό και -κυρίως- ολοδικό τους. Ας δούμε λοιπόν τι κατάφεραν...
Το album ξεκινά απογειωτικά με μια χορευτικότατη krautrocking electro άσκηση που ηρεμεί σε Spiritualized ηχοτοπία. Τα δύο πρώτα κομμάτια ('Leather', 'Girls') είναι ουσιαστικά ένα μεγάλο, που φτάνει στο peak του και μας ηρεμεί για να δώσει τη θέση του σε ένα ακόμα standout του δίσκου, το super πρώτο single 'Hands Around My Throat'. Ρυθμικά drums, έντονα bass lines και μια ξεχωριστή staccato γυναίκεία φωνή, η Nicola Kuperus από το αμερικάνικο techno group Adult, μας φέρνουν σε άλλη εποχή.
Οι electro διαθέσεις καταλαγιάζουν στις ανατολικές ρίζες του ατμοσφαιρικού, ψυχεδελικού "23 Lies", ενώ ο Liam Gallagher, χωρίς να τραγουδά σε κάτι πολύ διαφορετικό από εκείνο που έχει φορμάρει για τα καλά με τους Oasis, ακούγεται φρέσκος, κυρίως χάρη στην εύστοχη ενορχήστρωση. Και πάνω που οι Lennon-ίζουσες μελωδίες πάνε να προσδώσουν ένα πιο pop χαρακτήρα, ακολουθεί η σαγηνευτική φωνή της Hope Sandoval στο "Killing Smile", full σε banjo, μαντολίνο, βιολί και ένα άρωμα Ινδίας.
Μετά από μια ψυχεδελική electronica άσκηση καταλήγουμε ...σε μια διασκευή με φωνητικά του Paul Weller στο κομμάτι του Gene Clark "So You Say You Lost Your Baby". Το να πούμε out of place είναι λίγο άτοπο, καθώς κανένα από τα κομμάτια του "Scorpio Rising" δεν αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου. Το επόμενο, για παράδειγμα είναι το αργόσυρτο "Diving Horses", με μια επίμονη, υπνωτική κιθάρα και ένα άρωμα Cocteau Twins. Η Dot Allison ακούγεται ως άγγελος.
Το τέλος, πάντως, είναι απίστευτο και αποτελεί ίσως και την κορυφαία στιγμή του album. O γνωστοί τόνοι της Hope Sandoval και η εξαιρετική ενορχήστρωση (22 βιολιά που ακούγονται σαν 200) του "Help Yourself" κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο ένα δύσκολο στην εκτίμηση της ποιότητάς του album.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι σίγουρα δεν φτάνει τα πολύ ηψηλά επίπεδα του "The Contino Sessions" που σημάδεψε ηχητικά το τέλος της δεκαετίας του 90 -είναι πάντως μια φυσική εξέλιξή του. Η gothic electronica παραχωρεί τη θέση της ακόμα και στην βρετανική ποπ, μόνο που όλα περνούν από το χέρι του Ινδού Doctor Subramanian. Αυτό είναι και το σημείο που δένει τα κομμάτια του album, μαζί με τον εκλεκτικισμό των Richard Fearless και Tim Holmes και την DJ παιδεία τους. Ο Dr Subranamian είναι υπεύθυνος για όλα τα έγχορδα που κατακλύζουν το album και ουσιαστικά αποτελεί το τρίτο μέλος προσφέροντας αφειδώς τις υπηρεσίες του.
Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι "τι γυρεύει αυτό εδώ", αλλά την ίδια στιγμή χαίρεσαι γιατί είχες καιρό να ακούσεις τον guest τόσο φρέσκο. Σε ένα album όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο, εκτός αν μιλάμε για συλλογή -και ίσως οι Death In Vegas δεν έχουν πλήρως ξεκαθαρίσει τη θέση τους ως προς το τελευταίο. Εδώ λοιπόν μιλάμε λιγότερο για κράμα.
Γεμάτο μεθοδικά, επαναλαμβανόμενα beats που ισορροπούν ανάμεσα στις ανατολικές ρίζες, το electro, την ψυχεδέλεια και το rock'n'roll, το Scorpio Rising αποτελεί ένα tribute στην ψυχεδέλεια και το krautrock και αγαπημένα group από τους Velvet Underground στους Spiritualized, με πολύ πιο φωτεινά χρώματα και μελωδική διάθεση, αλλά και λιγότερο "βάρος", απ'ότι ο προκάτοχός του. Αν πάντως δεχτούμε αυτή τη λέξη κλειδί (tribute) και τα περί συλλογής, τότε είναι σίγουρο ότι θα περάσουμε καλά...
