Πρώτα μάθαμε μέσω του ΝΜΕ, (ο εξ-Βρετανίας Βελζεβούλ όλων μας, ξέρετε τώρα) τα κατορθώματα της 4μελής παρέας από το Sydney και μετά έφτασε στα αυτιά μας η μουσική τους. Οι Άγγλοι «συνάδελφοί» μας, ήθελαν δεν ήθελαν (έλα που δεν ήθελαν!) μέσα από το πρώτο single τους και κάποιες πρώτες ζωντανές εμφανίσεις, τους ονόμασαν Νέους Nirvana, και τον μπροστάρη τους Craig Nicholls, νέο Kurt Cobain, και πήγαν να μας τρελάνουν όλους. Αλλά ευτυχώς ήρθε ο καιρός και έφτασε το ντεμπούτο τους album στα χέρια μας, και μπορούμε να κρίνουμε με την σειρά μας τους «σωτήρες» μας.
Όπως και να γίνει παίδες, οι The Vines είναι η χαρά του rock manager, ναι, αυτών των σιχαμένων τύπων που πίνουν και καλά το αίμα των «αγνών» (μην πω καμμιά βαριά κουβέντα τώρα) καλλιτεχνών μας! Νέοι, ωραίοι, δυναμικοί και ξεσηκωτικοί με catchy τραγούδια, όλα με κάτι τι το γνώριμο απο το παρελθόν, με τα οποία θα χοροπηδήσει η απανταχού indie rock πιτσιρικαρία, (για σας μιλάω, μην κρύβεστε καλέ, με τα trendy ρουχαλάκια και τις γραβατούλες), δεν ειναι άλλωστε τυχαίο ότι τέτοια, τα “Highly Evolved” και “Get Free” επιλέχθηκαν ως πρώτα singles-κράχτες, ενώ παράλληλα έχουν ορισμένα στοιχεία που θα εκτιμήσουν όλοι οι φίλοι της καλής garage rock και κιθαριστικής pop των περασμένων δεκαετιών, ξεκάθαρες σκαθαροαναφορές, ακόμα και με κάποια χαζά reggae περάσματα.
Ok, λοιπόν, όπως θα έχετε καταλάβει ήδη, αν περιμένετε τους “Νέους Nirvana”, λυπάμε, χάσατε, next time babe you might be lucky, αν και δεν καταλαβαίνω προς τι το άγχος. Αν το ΝΜΕ αποκαλούσε τους The Vines, νέους Silverchair θα είμασταν πιο κοντά στην πραγματικότητα, (μα τι κακός που γίνομαι ώρες, ώρες!)
Νέοι Silverchair, όχι όμως τόσο για τις ικανότητες των νεαρών The Vines, ας μην τους υποτιμάμε, είναι σαφώς μία πιο προικισμένη μπάντα από τους τρεις προαναφερθέντες συμπατριώτες τους, και αυτό θα φανεί περισσότερο σε κάποιο πιθανό follow up album, αλλά περισσότερο για την έντονα καλογυαλισμένη «στουντιακή» οσμή, ο γνωστός και μη εξαιρεταίος Rob Schnapf ίσως και να υπερέβαλλε στην δουλειά του, χωρίς να αφήσει ότι και ένα δευτερόλεπτο να ακούγεται ότι ηχογραφήθηκε αυθόρμητο ως ακατέργαστο προϊόν του σίγουρα υπάρχοντα νεανικού ενθουσιασμού της μπάντας.
Από την άλλη, και για να μην ξεχνιόμαστε σε τι κόσμο ζούμε και ποιους ταϊζουμε ως φίλοι-θύματα των προϊόντων των major labels, οι The Vines, δεν μπορούν παρά να μοιάζουν στα πάντα καχύποπτα μάτια μας και αυτιά μας ως η απάντηση της δισκογραφικής τους εταιρίας στον καταιγισμό τον τελευταίο καιρό των συγκροτημάτων “The ….. “ που φαίνεται να κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια, τα οποία, εντελώς τυχαία λέω εγώ, ηχογραφούν σε «αντίπαλα» δισκογραφικά στρατόπεδα.
Και το άγιο marketing στις μουσική βιομηχανία καλά κρατεί και καλά κάνει για να σας πω την αλήθεια, για να βρει με το καλό και μια κατάλληλη επαγγελματική αποκατάσταση ο ταπεινός υπογράφων αυτού του μικρού κειμένου που μόλις διαβάσατε.
