Από τα μουντά κτίρια και τον τίτλο στο εξώφυλλο της τελευταίας κυκλοφορίας των The Remote Viewer μέχρι τις λιτές ηλεκτρονικές γραμμές και τα διάσπαρτα μουντά φωνητικά, όλα παραπέμπουν σε ένα κλίμα που ακροβατεί στα όρια της μελαγχολίας.
Οι Remote Viewer αποτελούνται από δυο πρώην μέλη των Hood (Craig Tattersall και Andrew Johnson) και αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από τον ήχο του Here I Go Again On My Own. Όσοι αρέσκονται στον αν μη τι άλλο ατμοσφαιρικό συνδυασμό ηλεκτρονικού και αναλογικού ήχου, όταν αυτός μάλιστα ακολουθεί χαλαρές και αρκούντως μουντές μελωδικές γραμμές, θα πρέπει να σπεύσουν να αποκτήσουν το Here I Go…
Μακριά από κάθε επιθυμία να φορτώσουν τον ήχο τους με κιθάρες και άλλα indie τερτίπια, αλλά και χωρίς να περνάνε στην άλλη όχθη των beats και των βαρυφορτωμένων samplers, οι Remote Viewer ακολουθούν το δικό τους εσωστρεφές μονοπάτι.
Συγκρίνοντάς τους με τους Hood, παρατηρούμε ότι διατηρούν το κλίμα και το ηλεκτρονικό background της μουσικής τους, αλλά από εκεί και πέρα ή χρήση επιπλέον οργάνων και φωνητικών είναι περιορισμένη. Το αποτέλεσμα είναι ο ήχος τους να είναι πιο λιτός και απλός, γεγονός όμως που μετά από μερικές ακροάσεις τον κάνει ελαφρώς μονότονο.
Αυτή η διαρκώς υποτονική ατμόσφαιρα και η επιτηδευμένη εσωστρέφεια μπορεί σε άλλους να λειτουργεί θετικά και σε άλλους όχι. Το σίγουρο είναι ότι η χρήση της ambient αισθητικής, των λεπτών ηλεκτρονικών γραμμών και των φυσικών ηχοχρωμάτων που εντείνουν τη μελαγχολική διάθεση (όπως αυτό της ακουστικής κιθάρας) τελικά απλοποιεί την δημιουργία του αναλόγου κλίματος.
Τελικά το να βγάλεις ένα συμπέρασμα για την αξία της μουσικής των Remote Viewer είναι δυσκολότερη υπόθεση από ότι αρχικά φαινόταν. Όταν ο ουρανός είναι γεμάτος σύννεφα (ίσως και η ψυχή μας) η ακρόαση είναι ένα βάλσαμο, ενώ στην αντίθετη περίπτωση η πλήξη γυροφέρνει απειλητικά. Οπότε μας δικαιολογείται μια κάποια αναποφασιστικότητα, τη στιγμή που ακόμα και ο ίδια η φύση τον τελευταίο καιρό αδυνατεί να βρει μια σταθερή γραμμή.
