Προερχόμενοι από την πρωτεύουσα της Ισλανδίας δεν αποκλείεται να μπουν κι αυτοί στη λίστα των αγαπημένων του indie κοινού, συμπληρώνοντας τον συνεχώς αυξανόμενο κατάλογο από τις παγωμένες χώρες.
Και γιατί όχι, αφού το ντεμπούτο τους album με τίτλο 'Breathe' είναι καθόλα accessible και χωρίς εκκεντρικότητες, αλλά παράλληλα με εκείνη την ποιοτική κιθαριστική ποπ που ξεχώριζε από το σωρό των 90s. Κι αυτό που έκανε τότε το καλό από το μέτριο να ξεχωρίζει ήταν οι ...μεγάλες και πιασάρικες μελωδίες, η μη βεβιασμένη μελαγχολία, το μετεφηβικό πάθος.
Singles όπως τα "Race", "Breathe" και "Catch", αλλά και άλλα album tracks όπως το καταπληκτικό "Crazy", το ομώνυμο του album που θυμίζει έντονα Coldplay, είναι τυπικά γεννημένα στην Ισλανδία, ουσιαστικά όμως βρίσκονται φωλιασμένα στην βρετανική pop παράδοση.
Πότε ακούγονται σαν Verve, πότε σαν Coldplay, πότε σαν Elbow, πότε σαν Mansun. Η νοσταλγία από τα mid 90s, αλλά και η μελαγχολία είναι δύο βασικά στοιχεία. Οι μελωδίες είναι πολλές φορές εφάμιλλες αυτών του Richard Ashcroft (μήπως όπως θα πρέπει να βρούμε και ...ομοιότητες σε συνθέσεις τους; Ας μην το ψάχνουμε καλύτερα).
Η βρετανική indie pop, λοιπόν, αναπνέει για λίγο, βοηθούμενη και από το συναίσθημα που ξεχειλίζει από το "Breathe", αλλά και από τα πολύ καλά φωνητικά του Arnar Gudjonsson. To σίγουρο πάντως είναι ότι δεν χρειάζονται και πολύ για να αναδειχθούν και εμπορικά...
