Φέτος, 25 χρόνια μετά την πρώτη ταινία, η διαστημική εποποιία του George Lucas επισκέπτεται ξανά το σελλυλόιντ με στόχο να ολοκληρώσει τη μυθολογία της, την Άνοδο και την Πτώση του Anakin Skywalker-Darth Vader. Η προσφορά των ταινιών Star Wars στον κινηματογράφο αποτιμάται κυρίως με α) την αναβίωση της επιστημονικής φαντασίας ως είδος τη δεκαετία του 70 (με το συνοδευόμενο εισπρακτικό θρίαμβο), β) την επανάσταση που προσφέρει η τεχνολογία με τη χρήση των οπτικών εφφέ και γ)την επιστροφή του πλούσιου συμφωνικού ήχου σε περιπέτειες φαντασίας. Για το τελευταίο υπεύθυνος για μια τριακονταετία, σχεδόν, είναι ο ιδιοφυής John Williams.
Ειλικρινά υπάρχει κάποιος (φαν ή μη των ταινιών) που να αγνοεί τη μουσική των τίτλων; Και για πόσα άλλα soundtrack μπορεί να το πεί κάποιος αυτό; Ο John Williams χρησιμοποιώντας τη βαγκνερική τεχνική του leitmotif έγραψε ολοκληρωμένα μουσικά θέματα που αντιστοιχούσαν σε συγκεκριμένους χαρακτήρες και καταστάσεις και με την επιδεξιότητά του ως μαέστρος μετουσίωσε μελωδίες, σε ολοκληρωμένο συφωνικό έργο που συνόδευε την ταινία. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να "γειώσει" μια ταινία επ.φαντασίας που αναφερόταν σε χρόνους παρελθοντικούς και σε μακρινούς γαλαξίες, συμβάλλοντας ενεργά στην επιτυχία της. Πέρσι η μουσική του Star Wars του '77 (Επεισόδιο 4) ψηφίστηκε ως το καλύτερο soundtrack όλων των εποχών.
Όπως και με την πρώτη ταινία της νέας τριλογίας το 1999, ο Williams τώρα με το Δεύτερο Επεισόδιο επωμίζεται το εξής έργο. Να υιοθετήσει στοιχεία τεχνικής και αυτούσια μουσικά θέματα από την παλιά τριλογία και συγχρόνως να γράψει νέα που να ανταποκρίνονται στην πλοκή του καινούριου επεισοδίου. Για την Αόρατη Απειλή συνέθεσε το εντυπωσιακό χωρωδιακό "Duel of the Fates", ενώ για την Επίθεση των Κλώνων ένα love theme το "Across the Stars". Αλλά καλύτερα ας πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά.
Το άλμπουμ ξεκινά φυσικά με τη γνωστή φανφάρα των επαναστατών καθώς πέφτουν οι αρχικοί τίτλοι (Main Title and The Ambush On Coruscant). Στη συνέχεια του κομματιού η μουσική με τη βοήθεια των χάλκινων πνευστών της ορχήστας, γίνεται περισσότερο μυστηριώδης με ένα επιτυχημένο, συνεχώς επαναλαμβανόμενο, μουσικό μοτίβο.
Το δεύτερο κομμάτι είναι το highlight του άλμπουμ και πρόκειται φυσικά για το νέο θέμα Across The Stars. Η σύνθεση είναι γοητευτική και μελαγχολική καταφέρνοντας να υπερνικά ένα μεγάλο σύνολο συναισθηματικών αντιθέσεων χωρίς να χάνει από τη συνοχή της καθόλου. Αυτό το love theme είναι επικό, τραγικό, σκοτεινό, ελπιδοφόρο μαζί, αποπνέοντας αβίαστα έρωτα, απόγνωση και φόβο. Αναμφισβήτητα από τις καλύτερες στιγμές του συνθέτη που στέκεται επάξια και στη μουσική μυθολογία της σειράς. Ποιος θα φανταζόταν ότι σε Star Wars θα ακούγοταν ποτέ μελωδικά βιολιά, όμποε και άρπα;
Το love theme αποδεικνύεται και εξαιρετικά εύπλαστο μιας και στο σύνολο του άλμπουμ χρησιμοποιείται αρκετές φορές για να υπογραμμίσει την απαγορευμένη ερωτική έλξη του νεαρού ιππότη Jedi Anakin Skywalker και της γερουσιαστού Padme Amidala. Στο The Meadow Picnic ακούγεται περισσότερο ευχάριστο και χαριτωμένο, στο Anakin and Padme είναι πιο σκοτεινό και υπόγειο παιγμένο από celeste, ενώ στο Love Pledge με τη συνοδεία ολόκληρης της ορχήστρας είναι πιο ορμητικά απεγνωσμένο.
Ξεφεύγοντας από τους ρομαντικούς τόνους ο Williams παραθέτει βέβαια και επικά, αγωνιώδη κομμάτια. Εκείνα που έκαναν τη μουσική του για τη σειρά τόσο επιτυχημένη και συνοδεύουν αυτό που τα Star Wars προσφέρουν απλόχερα: αστρικές μάχες, καταδιώξεις και μονομαχίες με φωτόσπαθα.
Το Zam the Assassin and Chase Through Coruscant διαρκεί 11 λεπτά και είναι γεμάτο εκπλήξεις. Αρχικά εντυπωσιάζει με την ενδιαφέρουσα χρήση κρουστών που φέρνουν στο μυαλό τη μουσική του Tan Dun για τον Τίγρη και Δράκο. Και ξαφνικα για ένα πολύ σύντομο πέρασμα μια ηλεκτρική κιθάρα ακούγεται για να προσδώσει ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα. Σίγουρα μια από τις πιο εμπνευσμένες και απρόσμενες μουσικές προσθήκες από τον Williams.
Στα Jango's Escape και Bounty Hunter's Pursuit η μουσική είναι πιο τυπικά περιπετειώδης, με σπουδαία ενορχήστρωση. Είναι πληθωρική και συνοδεύει ικανοποιητικά τις σκηνές της. Το πρώτο κομμάτι τελειώνει με μια έθνικ μουσική κατακλείδα (όταν βλέπουμε για πρώτη φορά τον πλανήτη Tatooine), ενώ το δεύτερο επαναλαμβάνοντας το θέμα της Εμπορικής Ομοπονδίας από το Επεισόδιο 1. Με το Τhe Arena μας συστήνεται ένα ακόμα οργιαστικό εμβατήριο ώς παραλλαγή του Trade Federation το οποίο δυστυχώς δεν ακούγεται στην ταινία. Αντ' αυτού λοιπόν στον κινηματογράφο θα ακούσετε μια στείρα αναπαραγωγή μουσικής από το Επεισόδιο 1.
Στη συνέχεια υπάρχουν δυο κομμάτια που συνοδεύουν αντίστοιχες σκηνές που στην ταινία αποδεικνύονται ιδιαίτερα σημαντικές. Στο Return to Tatooine ο Williams επιχειρεί μια συσχέτιση μεταξύ της παλιάς και της νέας τριλογίας με μια σπουδαία μετάβαση "απο το θέμα της Δύναμης" στο "Duel of the Fates". Το κομμάτι ολοκληρώνεται με τη συνοδεία μιας τρομπέτας καθώς η ταινία γίνεται όλο και πιο σκοτεινή. Το ξεκίνημα του The Tusken Camp and the Homestead θυμίζει τα κρουστά από το Επεισόδιο 4. Η ατμόσφαιρα γίνεται ανατριχιαστική όταν αναλαμβάνουν έντονα τα έγχορδα και συνεχίζει να παραμένει ζοφερή καθώς ακούγεται για πρώτη φορά το πασίγνωστο Αυτοκρατορικό Εμβατήριο (ή αλλιώς θέμα του Darth Vader). Ο Williams αποδεικνύει και πάλι πόσο ικανός αφηγητής μπορεί να γίνει με τη μουσική του.
Το Confrontation with Count Dooku and Finale είναι το τελευταίο και πιο αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ. Ξεκινά με επίμονα πνευστά και συνεχίζει με το σόλο μιας σοπράνο και παραμένοντας απειλητικό μας οδηγεί σε μια πλήρη απόδοση του Αυτοκρατορικού Εμβατηρίου σε όλο του το μεγαλείο. Απότομα επανεμφανίζεται το love theme μέχρι να ακουστεί και πάλι το Εμβατήριο των Επαναστατών για τους τίτλους τέλους. Στο φινάλε αυτών ο Williams για άλλη μια φορά εκπλήσει μιας και παρουσιάζει τρία μουσικά θεματα για κατάληξη, πρώτα εκείνο του Anakin (από το Επεισόδιο 1), έπειτα το love theme (Επεισόδιο 2) και τέλος του Darth Vader (από το Επεισοδιο 5) παραλλάσοντάς τα πανέξυπνα.
Όσοι τυχεροί πρόλαβαν αγόρασαν το άλμπουμ με ένα extra track το On The Conveyor Belt στο οποίο κυριαρχούν τα κρουστά και το ξυλόφωνο.
Το Attack of the Clones στέκεται πλέον ως ένα από τα καλύτερα soundtracks του Star Wars και αυτό κυρίως λόγω του Love Theme. Παρά τις όποιες επιφυλάξεις έχει κάποιος για την ταινία μετά από το αφελέστατο The Phantom Menace, ο Williams και πάλι ανταπεξέρχεται των υψηλών προσδοκιών (όπως μόνος έκανε και για το Επεισόδιο 1). Αυτή τη φορά είναι περισσότερο μελωδικός άλλα και οι περιπετειώδεις του συνθέσεις ακούγονται πιο μοντέρνες. Επιπλέον χρησιμοποιεί τα παλιά κλασσικά θέματα ενορχηστρώνοντάς τα σπουδαία και επικυρώνει μ'αυτόν τον τρόπο την αξία τους. Έχοντας επίγνωση του πως να συνοδεύει μια ταινία-μύθο, επιχειρεί τη συγγραφή μουσικής σαν να πρόκειται κάθε φορά για μια νέα μουσική κατάθεση.
Όταν οι ταινίες ολοκληρωθούν με το Επεισόδιο 3, τότε με εκείνο το soundtrack ο Williams θα έχει φέρει σε πέρας το magnum opus του. Μια δωδεκάωρη διαστημική όπερα χωρίς λιμπρέττο, αλλά με σενάριο. Άλλωστε για μάς τους ακροατές το σπουδαιότερο ηχητικό εφφέ του Star Wars εδώ και 25 χρόνια δεν ήταν τα φωτόσπαθα και τα λέιζερ, αλλά αποκλειστικά η Μουσική.
