Δεν πρόκειται να επαναπροσδιορίσουν το rock'n'roll. Από αυτούς ζητάμε τραγούδια με τον ίδιο μεγάλο, αλλά κι ανέμελο μαντσεστεριανό αέρα του Definitely Maybe.
Ευτυχώς, τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα από τα 'Be Here Now' και 'Standing On The Shoulder of Giants'. Αν και τα rock'n'roll κλισέ δίνουν και παίρνουν και πλέον ο ήχος τους από τον τίτλο του 'κορεσμένου' βαδίζει ολοταχώς προς αυτόν του 'παρωχημένου', υπάρχουν κάποια μικρά ξέφωτα τραγουδοποιίας, από αυτά που τους έκαναν αγαπητούς στα mid 90s.
Κάποιες extra blues επιρροές, πιο ξεκάθαρη ματιά και στον έξω κόσμο (π.χ. στην Ανατολή), είναι τα νέα στοιχεία που βοηθούν το Noel και την παρέα του να μην παραδώσουν οριστικά τα όπλα. Κατά τ' άλλα, T-Rex και Status Quo στρώματα σε mid-tempo ρυθμούς, αλά Lennon, minimal μελωδίες και big, big, big power μπαλλάντες. Το να περιγράφει κανείς τον ήχο των Oasis, βέβαια, όσες αλλαγές και να ισχυρίζονται ότι κάνουν, είναι ...χάσιμο χρόνου.
Ας πούμε λοιπόν πολύ απλά, ότι μετά από ένα διάλειμμα δύο album, στα οποία ίσως θα έπρεπε να είμαστε ακόμα πιο αυστηροί, υπάρχουν εδώ τέσσερα, πέντε κομμάτια, τα οποία δικαιολογούν την καταγωγή τους από τους συντελεστές του Definitely Maybe. Υπεράνω όλων, το 'The Hindu Times', ένας φόρος τιμής στους Rolling Stones.
Θετικό και το γεγονός ότι ο Liam, που έχει πλέον μεγαλύτερο χώρο δημιουργικής δράσης από τον πιο 'χαλαρό' Noel, γράφει καλές συνθέσεις, όπως το 'Songbird' και γενικώς μπορεί τα όρια του δικού τους pub rock κόσμου να μην ξεπερνιούνται πλέον, αλλά είναι ευχάριστο να τους βλέπεις να ισορροπούν σ'αυτά.
