Αν κάθε μέρος σ'αυτόν τον κόσμο έχει το βασιλιά του, τότε αυτούς τους καιρούς στην California, βασιλεύουν ακόμα οι Red Hot Chili Peppers. Το στέμμα τους ενισχύθηκε για τα καλά πριν τρία χρόνια, με το Californication και τώρα, μέσα καλοκαιριού, επιστρέφουν με μια καινούργια δουλειά. 16 καινούργια τραγούδια, ηχογραφημένα και μιξαρισμένα στο Los Angeles, με παραγωγό και πάλι τον ακούραστο Rick "πολυεθνικό rock" Rubin.
Η επιστροφή του άσωτου υιού John Frusciante στις κιθάρες, πριν τρία χρόνια, είχε σημαδέψει και με μια αλλαγή τον ήχο τους. Ένας ήχος, ώριμος τώρα πια, πιο μακριά από τα funk/rap ξεσαλώματα του Flea (μπάσσο-χρωματιστά μαλλιά) το 1991 και πιο κοντά σε ένα πιο ξεκάθαρο, ας πούμε, rock, ως προς το υβρίδιό τους, αλλά με εμφανείς αγάπες, την ποπ και τις γλυκιές αρμονίες.
Με το By The Way, συνεχίζουν στον ίδιο soulful δρόμο. Ένας δίσκος αναπόφευκτα καλοκαιρινός, βρίσκει τους RHCP να προχωρούν ακόμα παραπέρα στο Καλιφορνέζικο trip τους. Γίνονται, πιο μελωδικοί (και πολλές φορές, πιο μελαγχολικοί) σε τραγούδια όπως τα Universally Speaking και Dosed. Παίζουν και πειραματίζονται σε πολλά σημεία με τα πλήκτρα. Μια απο τις καλύτερες στιγμές του δίσκου για μένα, είναι το ψυχεδελίζον Warm Tape, με μια στοιχειωμένη μελωδία στο όργανο.
Επίσης, οι αρμονίες των Kiedis και Frusciante στα φωνητικά, βρίσκονται τώρα πια στο προσκήνιο παντού, δίνοντας μια 60's χροιά στον δίσκο. Το Tear αποτελεί ένα φανερό tribute στη μουσική των Beach Boys. Αλλά και άλλα στοιχεία, όπως το calsypso άρωμα που αναδύει το 'Cabrons', καθιστούν το 'By The Way', την πιο πολυσυλλεκτική τους δημιουργία.
Παρένθεση: ο John Frusciante είναι για μένα ίσως ένας απ'τους πιο συναρπαστικούς κιθαρίστες που έχουν απομείνει στην rock μουσική. Έδωσε ρέστα στο Californication και συνεχίζει να δίνει ρέστα στο By The Way. Το θέμα δεν είναι μόνο τι ξέρεις να παίζεις, αλλά και πως το παίζεις. Στο Don't Forget Me, παίζει ένα απ'τα καλύτερα solo που έχω ακούσει τελευταία, ενώ στο Can't Stop, κρατάει το ρυθμό όπως μόνο αυτός ξέρει να κάνει. Μαγεύει στο κλείσιμο του δίσκου, το Venice Queen -ένα απ'τα καλύτερα κομμάτια, moody, ψυχεδελικό και χαμένο στο διάστημα.
Oι RHCP αδιαμφισβήτητα είναι μια απίστευτα δεμένη μπάντα που (θα επαναλάβουμε το σλόγκαν...) ξέρει τι παίζει και πως το παίζει. Έχουν 20 χρόνια σχεδόν μαζί και έτσι για το χρονικό, χωρίς αυτούς και την μουσική τους, συγκροτήματα οπως τους Korn π.χ. ούτε καν θα τους φανταζόμασταν σήμερα. Από σκαπανείς του funk/rock/rap υβριδίου εξελίχθηκαν σταδιακά σε μια μπάντα ώριμη, που χωρά στο album τόσο τα ιδιαίτερα στοιχεία που την καθιέρωσαν, όσο και αέρινα φωνητικά και διακριτικά γλυκά hooks. Οι αλλαγές απαντώνται πλέον μόνο στις λεπτομέρειες. Υπαρχουν 2-3, ίσως και 4, τραγούδια που θα μπορούσαν να λείπουν βέβαια και να ομορφαίνουν δια της απουσίας τους τον δίσκο, αλλά κανείς δεν ειναι τέλειος, έτσι; Ούτε και οι βασιλιάδες της Καλιφόρνιας..
Το τραγούδι του καλοκαιριού, το έχετε ακούσει σίγουρα στο ραδιόφωνο. Και το ρεφραίν του καλοκαιριού, πάει: By The Way I Tried To Say I'll Be There, Waiting For...
