Χρειάστηκε να το κάνω ειδική παραγγελία από φίλο ιδιοκτήτη δισκοπωλείου διότι ουδείς ενδιαφέρθηκε να εισάγει το δίσκο που απετέλεσε το έναυσμα της επιστροφής του Brian Wilson. Όλοι ίσως πλέον θα γνωρίζετε για τις sold-out συναυλίες στη Βρεττανία, το Jubille, και την επάνοδο στα live, μίας μορφής που στα 22 του χρόνια μας έδωσε ίσως τον καλύτερο δίσκο από καταβολής ποπ/ροκ ιδιώματος. Μέχρι το live στο Roxy Theatre που βρίσκεται στην ιστορική Sunset Strip του δυτικού Hollywood, o Wilson μας έδινε κατά διαστήματα διάφορους προσωπικούς δίσκους γεμάτους εμπνευσμένα δημιουργήματα, αλλά στερούσε από το κοινό του συναυλίες που θα είχαν στο setlist τους υλικό από τους Beach Boys. Το Roxy Theatre ήταν η αρχή και γι’αυτό ηχογραφήθηκε πριν ενάμιση χρόνο περίπου. Μέχρι και τον Απρίλιο του 2002 η απόκτηση του ήταν δυνατή μόνο μέσω του site του Wilson, το www.brianwilson.com, αλλά τώρα μία καινούργια έκδοση με 4 bonus tracks και μία μικρή συνέντευξη βρίσκεται στα ράφια των καταστημάτων.
Αυτό το διπλό cd με τα 32 συνολικά τραγούδια είναι μία πηγή οικείων ήχων, γνωστών αριστουργημάτων και τέλος μία σαφής απόδειξη ότι το μαγικό άγγιγμα στα όργανα αλλά και στα φωνητικά δεν χάνεται. Βασιλεύει και προοδεύει. Το πρώτο cd περιέχει τα τραγούδια της πρώτης περιόδου των Beach Boys όπως τα “I Get Around”, “California Girls” , “Surfer Girl”, “Don’t Worry Baby”, “In My Room”, “Back Home” και πολλά ακόμη. Ιεραρχικά λοιπόν και το διπλό cd ακολουθεί την χρονολογική εξέλιξη της μεγάλης μπάντας των 60’s που καθιέρωσε το φανατικό κοινό του με τα εύπεπτα ποπ αριστουργήματα μέχρι το 1965 και μετά φυσικά ακολουθεί η ιδιοφυής στροφή στο θεμέλιο που λέγεται Pet Sounds.
Το δεύτερο cd ξεκινά – προς έκπληξη όλων μας – με τη διασκευή του “Brian Wilson”, ενός κομματιού των Barenaked Ladies και σιγά-σιγά αρχίζει να ακολουθεί το tracklisting του Pet Sounds. Όλα σχεδόν είναι εδώ. Tα “Wouldn’t it be nice”, “Caroline No”, “Pet Sounds”, “Sloop John B.”, “God Only Knows”, “Let’s Go Away for a While” είναι τα χαρακτηριστικότερα του δίσκου και αποδίδονται με τέτοια μαγεία και φρεσκάδα, γεγονός που οφείλεται κυρίως στη φωνή του Wilson καθώς και στην εκπληκτική ορχήστρα των 10 ατόμων που έχει να τον συνοδεύουν. Επίσης στο δεύτερο cd συναντάμε τα κλασικά “Help Me Rhonda”, “All Summer Long” και το ιστορικό “Good Vibrations” σε εκτέλεση των 6 λεπτών. Αν προσθέσετε σε όλα αυτά τη διασκευή του κομμάτιού που σύμφωνα με το Wilson είναι το αγαπημένο του όλων των εποχών (μιλάμε φυσικά για το “Be My Baby”) , τότε καταλαβαίνετε ότι το Live at the Roxy Theatre είναι απαιτούμενη αγορά για κάθε φανατικό του μεγάλου μουσουργού.
To Roxy Theatre χωρά μόνο 500 άτομα, πενιχρό νούμερο για club του Los Angeles και δη για τον Wilson. Στο show βρίσκονταν μεγάλες μορφές της μουσικής όπως οι Carol Kaye, Rich Sloan, Bette Midler, Jackie DeShannon, Nancy Sinatra, Dave Alvin, Peter Buck, Patti Smith, Rick Rubin, Lou Adler (στον οποίο ανήκει και το club) και ο ...χμ...Jon Bon Jovi, μεταξύ άλλων. Αν και το διπλό αυτό cd δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο την ενέργεια της live εμπειρίας είναι μία εξαιρετική ψευδαίσθηση για όλους τους «πεινασμένους». Ας τον αρπάξει κάποιος και ας τον φέρει προς τα εδώ. Παραλίες υπάρχουν χιλιάδες. Ας τις τιμήσει επιτέλους και ο αρχηγός των Παιδιών της Παραλίας.
