Αρκεί το όνομα και το εξώφυλλο μερικές φορές για να έχεις μια γεύση του περιεχομένου, προτού καν το ανοίξεις. Στο δισκοπωλείο που φιγουράρει στην εικόνα της τελευταίας δουλειάς του Van Morrison δεσπόζουν τα ονόματα των Louis Armstrong, Muddy Waters, James Brown, Ray Charles, Lightnin' Hopkins. Ονόματα που το άκουσμά τους δημιουργεί στον ίδιο κυρίως το λυτρωτικό και γαλήνιο συναίσθημα του γνώριμου, κάτι που δείχνει να επιζητά και ως μουσικός και ως άνθρωπος.
Τα χρόνια έχουν περάσει για τα καλά. Σχηματοποιούνται ως γνώση, ως ωριμότητα και ως νοσταλγία. Το ταξίδι γίνεται πιο πολύ εσωτερικό και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τη ζωή, μπορεί να είναι έξω από τα δικά μας μάτια, αυτά των νεότερων, αλλά δεν παύει να είναι θαυμαστός για την ειλικρίνεια και τον κόσμο της σκέψης που προτάσσει έναντι οτιδήποτε άλλου.
Δεκαπέντε είναι τα τραγούδια που αποτελούν τη νέα του δουλειά, που μας έρχεται τρία χρόνια μετά από το τελευταίο του σόλο album. Δεκαπέντε βόλτες στη soul, τα blues, τους Sam Cooke και Cab Calloway, το rock'n'roll. Δρόμοι γνωστοί για τον ίδιο και για μας, άλλωστε δεν είναι παρά μια σύνοψη των στυλ που τον επηρέασαν και τα οποία ακολούθησε.
Το "Hey mr. DJ" θα μπορούσε να είναι το νέο "These Dreams of You". Το "Steal My Heart Away" το νέο "Have I Told You Lately". Δεν είναι. Είναι όμως (όπως και τα δεκαπέντε) αξιόλογα κομμάτια, από αυτά που έχει γράψει και ξαναγράψει στο παρελθόν, πλην όμως μοναδικά φτιαγμένα και με τη σφραγίδα ποιότητας του Van.
"Play me something slow. Play me the songs for the lonely ones... Play me something that I know..."
Oι φθινοπωρινές μέρες, οι χαμένες αγάπες, τα τραγούδια της νιότης. H ομορφιά μιας αστείρευτης πηγής που αναζητεί την εσωτερική γαλήνη ως ύψιστο αγαθό.
