Πέντε χρόνια (μετά το τελευταίο cd με τίτλο Firecracker) είναι αρκετά μεγάλο διάστημα για να αποδίδεις σχεδόν το ίδιο. Ίδια ερεθίσματα (μουσικά και στιχουργικά), ίδια -μέσου βεληνεκούς και αρκετά mainstream- παραγωγή, συνθέσεις που όλο και κάτι θυμίζουν και συν τοις άλλοις δεν είναι και πιασάρικες.
Το αλάτι στο Cake and Pie φέρνουν κάποιες συνεργασίες με τους Randy Scruggs (στο πιασάρικο και uptempo We Could Still Belong Together), Dweezil Zappa (Everyday, You Don't Know Me) αλλά και τον μεγαλοπαραγωγό -όπως λέμε μεγαλοδικηγόρο- Glenn Ballard (The Way It Really Is), αλλά ελάχιστες φορές ξεφεύγει στυλιστικά και ουσιαστικά από το πρωτόκολλο.
Η ανέμπνευστη παραγωγή προσπαθεί μάταια να εντυπωσιάσει (και μάλλον κουράζει), τα 12 κομμάτια κινούνται σε μία folk pop στα πρότυπα του Stay, με κιθαριστικές, ελαφρές, κοριτσίστικες μπαλλάντες, κομμάτια που θα περίσσευαν σε album άλλων αμερικανίδων τραγουδοποιών, πολλές φορές επιτηδευμένα μελιστάλαχτα τραγούδια.
Κάπου (σε ένα κομμάτι, για να ακριβολογούμε) την παίρνει το αυτί μας να ροκάρει αλά alt-rock των 90s, αλλά όλο το υπόλοιπο album κινείται στο ίδιο -προαναφερόμενο- μοτίβο. Με όση επιείκεια και αν την κρίνουμε, λοιπόν, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το συμπέρασμα: Καλύτερα κακός παρά μέτριος και βαρετός.
