Γιος jazz μουσικού, ο άνθρωπος πίσω από το όνομα Aim, ο Andy Turner κυκλοφόρησε το 1999, το πανέμορφο ντεμπούτο album του Cold Water Music (μετά από το Pacific Northwest EP του 1995, κομμάτια σε συλλογές της Grand Central, αλλά και ένα άλλο EP με τίτλο Soul Dive), ένα δίσκο που τον έφερε ψηλά στην εκτίμηση των downtempo fans.
H δευτερη δουλειά του δεν είναι παρά η συνέχεια -ηχητικά- του Cold Water Music. Εξήντα λεπτά με chilled out hip-hop beats, εσωστρεφή electronica, αλλά και jazzy καταβολές, στο ύφος των κυκλοφοριών της Grand Central, αλλά και των καταβολών του ιδίου.
Ηχογραφημένο στη Νέα Υόρκη, αλλά και το Manchester, το album του απεικονίζει περισσότερο τους δρόμους του τελευταίου, παρουσιάζοντας στα ηχοτοπία του ανάγλυφη τη μελαγχολία και την απόμακρη, βρετανοαστική ατμόσφαιρα της πόλης. Δεν ξεχνά όμως και τα old skool breaks της πρώτης, πιο φανερά στη συμμετοχή των Souls of Mischief στο "No Restriction".
Ο Andy Turner χειρίζεται την ατμοσφαιρικότητα με τρόπο σφαιρικό, ενσωματώνοντας τους κατάλληλους ήχους και ρυθμούς για να επιτύχει το κατάλληλο ταξίδι. Έτσι, παρότι το εγχείρημα ισορροπεί γύρω από το στοιχείο του downtempo, οι ήχοι προέρχονται από την jazz, τη soul, το funk, σε ένα μείγμα που φανερώνει τελειομανία και σημασία στη λεπτομέρεια, παρά στον εντυπωσιασμό. Ο ιδιος ο Andy Turner δήλωσε ότι άκουσε μόλις πρόσφατα το Pet Sounds LP και τον χτύπησε κατακέφαλα. Το να πει κανείς ότι έχει ηχητικές ομοιότητες μ' αυτό, θα ήταν το λιγότερο αστείο, όμως το μικρόβιο της τελειομανίας, σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά του, είναι εμφανές ότι έχει αναπτυχθεί περισσότερο.
Κομμάτια σαν τα "What Do People Do All Day", "Fall Break", "Vipco", "Twilight Zone" και "Hinterland" θα συνοδέψουν μερικά από τις εσωστρεφή, σκοτεινά, αλλά και αιθέρια νυχτερινά μας ταξίδια. Να σημειώσουμε και την παρουσία -ξανά- της Kate Rogers ως guest vocalist στο υπνωτικό, soulful "The Girl Who Fell Through the Ice", αλλά κι αυτή του Stephen -Babybird- Jones στο 70s soul 'Good Disease', με jazz στοιχεία και προσεγμένες φωνητικές αρμονίες.
Συμπερασματικά, με τη δεύτερή του δουλειά ο κύριος Turner δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά μας χαρίζει 60 λεπτά (με τα μισά σχεδόν από τα 13 κομμάτια να είναι instrumental) lounge ήχων και κινηματογραφικών -υπαρκτών- μελωδιών. Ένα μελαγχολικό λεύκωμα με χαμηλόρυθμο hip-hop, σκοτεινή electronica και R&B αντηχήσεις που πατά σε στέρες βάσεις για να αποτυπώσει, σαν ένα φανταστικό ηχητικό film, τον απόμακρο λυρισμό της πόλης.
