Έχω φθάσει στην νιοστή ακρόαση του τρίτου album των φίλων από το Austin του Texas και κάθε φορά το μυαλό και η ψυχή μου χάνεται μέσα στα 48 λεπτά που διαρκεί το “Source Tags & Codes”. Είναι σαν το album να είναι ένας κτήνος της Αποκάλυψης μπροστά στο οποίο φαίνομαι και είμαι ελάχιστος, ένα μικρό κράμα σάρκας και οστών το οποίο το κτήνος το ποδοπατεί, το μασάει, το φτύνει και αμέσως μετά ως εκ θαύματος ανασυντάσομαι, αναδημιουργούμαι για να ξαναγίνω έρμαιο των ορέξεων του κτήνους.
Ένα πραγματικά τεραστίων διαστάσεων και προσδοκιών έπος είναι το πρώτο δημιούργημα των Trail of Dead για major εταιρία. Είναι το album που με απίστευτη ανυπομονησία περιμέναμε τους τελευταίους μήνες όλοι όσοι πιστεύαμε στην δύναμη και στην αξία αυτής της μπάντας. Όταν ακόμα αρκετούς μήνες πριν, είχα ακούσει φρέσκα από το studio τα δύο από τα τραγούδια, Relative Ways και Homage, που θα αποτελούσαν το EP που κυκλοφόρησε αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες ως προπομπός του album, ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να με απογοητεύσει το τελικό αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων για το τρίτο album του group. Όπως και έγινε.
Η Θλίψη γεννά Οργή και αυτή με την σειρά της την Καταστροφή μέσω της οποίας σπαρακτικά εμφανίζεται η Ελπίδα. Οι λέξεις Sadness, Anger, Destruction, Hope σίγουρα ήταν μέσα στο μυαλό των Fab Four του Αμερικάνικου Rock, Conrad Keely, Jason Reece, Neil Busch και Kevin Allen, καθώς δημιουργούσαν το “Source Tags & Codes”. Μέσα από αυτές τις τέσσερις συναισθηματικές καταστάσεις περνούν πολύ γρήγορα και συνεχόμενα όχι μόνο οι συνθέσεις αλλά και ο ακροατής όταν δωθεί ολοκληρωτικά, (λες και έχει άλλη επιλογή βέβαια έχοντας να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο κτήνος), και αυτό είναι και το κατόρθωμα αυτής της μπάντας. Κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πολυδιάστατο album, που θυμίζει ένα αγωνιώδες και περιπετειώδες θρίλερ, βασισμένο πάνω σε μία ραχοκοκκαλιά αγνού rock, άλλοτε δραματικό, άλλοτε απίστευτα δυναμικό, και πάντοτε ειλικρινές με το βλέμμα στραμένο προς το μέλλον, σεβόμενο πάντα το παρελθόν.
Με το “Source Tags & Codes” οι Trail of Dead κατάφεραν να εξισορροπήσουν όλα εκείνα τα στοιχεία που εμφανίστηκαν και μας κέντρισαν το ενδιαφέρον στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες του group, το πρώτο ομότιτλο, και το “Madonna”, και ταυτόχρονα να αξιοποιήσουν τις εμπειρίες και τις δυνατότητες που απέκτησαν ταξιδεύοντας και παίζοντας ανά τον κόσμο. Μπορεί παλαιότερα το group να κέρδισε την δημοσιότητα και τον θαυμασμό για τις χαoτικές εμφανίσεις του, όμως πλέον με το “Source Tags & Codes” σίγουρα θα κερδίσουν τον θαυμασμό και του πιο απαιτητικού ακροατή, αυτού που επιζητά απεγνωσμένα ένα πραγματικά σπουδαίου rock album.
Η νεανική ορμή, οι «δεν-υπάρχει-αύριο» κραυγές στα φωνητικά, οι εκρηκτικές κιθάρες, και τα drum beats που γαζώνουν την ψυχή σαν σφαίρες αυτόματου όπλου, στο “Source Tags & Codes” ζευγαρώνονται με μια συνθετική και αισθητική ικανότητα που δεν περιορίζεται σε κοινότυπες αναφορές αλλά προχωράει ένα βήμα παραπέρα, εκεί όπου κανένα hype δεν είναι ικανό να μειώσει την πραγματική αληθινή αξία.
Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε ένα, και μόνο ένα, χαρακτηριστικό του τρίτου album που το κάνει να διαφέρει από τις δύο προηγούμενες δισκογραφικές προσπάθειες, θα ήταν πολύ δύσκολο. Όμως, δεν μπορεί κανείς να μην σταθεί στις απίστευτες και εμπνευσμένες μελωδίες, ναι μελωδίες. Τα παιδιά κάθησαν και έγραψαν πραγματικά εμπνευσμένα τραγούδια, εξαιρετικής ατμόσφαιρας, δυναμικής και περιεχομένου, που ορισμένες φορές νομίζω ότι ξεπέρασαν και τις πιο ενθουσιώδεις φιλοδοξίες τους.
Πανέμορφα ορχηστρικά, άλλοτε αποτέλεσμα της φιλίας με τους κολλητούς τους από την Σκωτία, Mogwai, και άλλοτε με απόλυτα Ευρωπαϊκές παραδοσιακές επιρροές, δένουν τα δέκα τραγούδια που το ένα, χωρίς υπερβολή, είναι καλύτερο από το άλλο, μουσικά και στιχουργικά. Βιολιά, πιάνο και καμπάνες προσδίδουν τις μεγαλειώδεις διαστάσεις ενός εμπνευσμένου και κομψού album στο οποίο βέβαια κυριαρχεί το αγνό και απλό rock’n’roll συναίσθημα που διακατέχει τους Τεξανούς όταν ασελγούν πάνω στα μουσικά τους όργανα και όταν και οι τέσσερις πλησιάζουν στο μικρόφωνο.
Το αριστούργημα των …And You Will Know Us By The Trail of Dead ισορροπεί ανάμεσα στην αυτοκαταστροφή και την αναγέννηση, ένα καλοδουλεμένο χάος για ευαίσθητες ψυχές, το οποίο χτίζεται και γκρεμίζεται μέσα σε λίγα λεπτά, πλησιάζει στο χείλος του γκρεμού, πηδάει στο κενό αλλά σαν άγγελος πετάει και παρατηρεί από ψηλά έναν κόσμο πλημμυρισμένο από αίμα και ενίοτε πλησιάζει χαμηλά για να κοιτάξει στα μάτια τις σκιές του παρελθόντος.
Ride The Apocalypse…
