Τρεις φίλοι, λάτρεις της dance κουλτούρας ενώνουν τις πολυποίκιλες επιρροές τους για να φτιάξουν ένα δίσκο που ακούγεται ευχάριστα και ο οποίος έχει ενδιαφέρουσες μίξεις από διαφορετικά είδη μουσικής.
Αν εξαιρέσετε την άστοχη κίνησή τους να σαμπλάρουν Pink Floyd (το Another Brick In The Wall το πετάνε στο Simple Things Part 2, για να κλείσουν το άλμπουμ τους μάλλον άδοξα), ο υπόλοιπος δίσκος είναι μία καλοφτιαγμένη δουλειά, που προσπαθεί να ενώσει την ροκ-φολκ παράδοση με τον κόσμο της dance.
Ο Paul Harris έχοντας παίξει μαζί με Oakenfold, Pete Tong και άλλους σε φημισμένα clubs στην Αγγλία, όπως το Hacienda, το Ministry και το Milk Bar, έχει μεγάλη εμπειρία πια από την dance κουλτούρα, την οποία χρησιμοποιηθεί για να διαφοροποιηθεί κάπως από τις τυπικές κυκλοφορίες του χώρου, έχοντας γνώση του τι λείπει από τη σκηνή: όμορφα, κανονικά τραγούδια.
Ναι, γράφουν αληθινά κομμάτια, με "κανονική" δομή και μελαγχολικά φωνητικά και αξίζει να περιμένουμε τι παραπάνω μπορούν να μας δώσουν στο μέλλον. Στο εξωτερικό τους συγκρίνουν με τους Underworld, κάτι κατανοητό από τη στιγμή που και τα δύο γκρουπ γράφουν κανονικά κομμάτια με φωνητικά, με dance χαρακτήρα. Αλλά από την άλλη, το θεωρώ τουλάχιστον βιαστικό...
Αν πειραματιστούν όμως ακόμα πιο έντονα με ήχους, πέρα από απλές μίξεις διαφορετικών επιρροών και ακουσμάτων, μπορούν να μας κάνουν μας μιλάμε για αυτούς πολύ συχνότερα. Για αυτό το λόγο άλλωστε είναι που δεν καταφέρνουν ακόμα να φτάσουν το ύψος των Underworld.
Τα μουσικά γούστα των υπολοίπων, επεκτείνονται και σε άλλα ακούσματα, πιο rock και guitar related (επιτρέψτε μου την έκφραση...), όπως Pink Floyd, Neil Young, James Taylor και Turin Blakes. Και αυτό είναι κάτι που ακούγεται στο άλμπουμ, μιας και δεν είναι ο κλασσικός club house ήχος.
Κομμάτια όπως το Alive και το Throwing Shapes, διαθέτουν τον απαιτούμενο δυνατό ρυθμό και ένταση για δυνατό χορό, ενώ πιο downtempo στιγμές όπως το Candles, δείχνουν πως αποδίδουν πολύ πιο καλά. Δεν λείπουν δυστυχώς και οι κλισέ ήχοι και δομές της progressive σκηνής, όπως στο The Brazilian, το πιο βαρετό κομμάτι του δίσκου. Αυτά κάνουν οι πολλές παρέες με Oakenfold!!! :)
Περνάνε κιθάρες μέσα, όπως η ακουστική στο All Or Nothing, κάνοντας τη μουσική τους πιο ρυθμική και πιο friendly στο αυτί ενός ανυποψίαστου με τη dance κουλτούρα ακροατή.Μιλάνε για την αγάπη και την απώλεια, ενώ στο Lost Not Found δηλώνουν ουσιαστικά κατά των καταχρήσεων και των υπερβολών στα dance parties.
Ένας δίσκος ειλικρινής στις προθέσεις του, καλοδουλεμένος και ο οποίος ίσως να βοηθήσει να δούνε κάποιοι με διαφορετικό μάτι τι εστί dance κουλτούρα γενικότερα. Περιμένω με ενδιαφέρον την συνέχεια...
