Πολλοί από μας αναρωτιούνται τι νόημα έχει μια συλλογή με διασκευές στη μεγαλύτερη -ever- μπάντα, τους Beatles. Και μάλιστα σε κομμάτια τους χιλιοτραγουδισμένα από τη μία και τραβηγμένα από την άλλη στην τελειότητα στην απόδοσή τους από αυτή τη μπάντα. Οι ανάγκες, βέβαια, της εν λόγω ταινίας, όπου ο Sean Penn παίζει έναν παθιασμένο fan των Beatles, επέβαλλαν την παραγματοποίηση του εν λόγω project.
Oπερ και εγένετο, με καλλιτέχνες που έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους ενώπιον κοινού και κριτικών, οι οποίοι μεταχειρίζονται αυτά τα διαχρονικά διαμάντια με πολλή, πολλή προσοχή, σε σημείο παρεξηγήσεως. Δεν υπάρχει ούτε η έκπληξη, ούτε κάτι το μεμπτό στις εν λόγω διασκευές, πέρα από την πιστή ακολούθηση του πρωτόκολλου.
Ο Eddie Vedder, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει πιο πιστά το νοσταλγικό τόνο της αυθεντικής ερμηνείας του You've Got to Hide Your Love Away.
Όλα κυλούν αναμενόμενα (όμορφα)... Δεκαεπτά κομμάτια, με το Revolution των Grandaddy να έχει την μαγεία που αναμέναμε και το We Can Work it Out από Heather Nova, στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεών μας.
Ο Ben Harper δεν προσθέτει κάτι στο Strawberry Fields Forever, οι Wallflowers, the Black Crowes περνούν απαρατήρητοι, η Sarah McLachlan (ως ψιλοεξαίρεση) κάνει δικό της το γλυκό, ακουστικό Blackbird, η περσόνα του Nick Cave χαραμίζεται στο 'προφανές' Let It Be, ενώ ο Ben Folds βρίσκεται στο στοιχείο του (το πιάνο, ντε) στο Golden Slumbers.
Συμπερασματικά το soundtrack του "I Am Sam" κυλάει όμορφα, νοσταλγικά, αντλώντας τη μαγεία του από την αρχική ομορφιά των κομματιών. Δεν προσθέτει, ούτε αφαιρεί, δεν εντυπωσιάζει, δεν απογοητεύει... Μήπως, στην προκειμένη περίπτωση είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει;
