Για τους Αμερικάνους Beulah, η τρίτη δισκογραφική απόπειρα είναι ίσως η δικλείδα ασφαλείας όσον αφορά τη μελλοντική τους σταθερότητα. Μετά από ένα εξαίσιο ντεμπούτο και ένα φανταστικό follow-up, το “The Coast is Never Clear” έρχεται είτε για να μας ενθουσιάσει είτε για να μας τονίσει αυτό που φοβόμασταν περισσότερο. Και αυτό που φοβόμασταν ήταν η μη ανάλογη συνέχεια στο “When You're Heartstrings Break”, δίσκος ο οποίος είχε χαρακτηριστεί ο δίσκος του καλοκαιριού πέρυσι.
Ο δεύτερος λοιπόν δίσκος, μιας και λείπει από το ρόστερ του avopolis όσον αφορά τις δισκοκριτικές, είναι ένα διαμαντένιο καλοκαιρινό μαγιό, γεμάτο από λαμπερές ποπ ραψωδίες που δύο χρόνια μετά ήδη ακούγεται το ίδιο ευχάριστα. Οι Beulah βέβαια δεν θεωρούν ότι ο καινούργιος τους δίσκος είναι χειρότερος, αλλά οι πολλαπλές ακροάσεις διαφορετικά συμπεράσματα βγάζουν. Ναι μεν ο δίσκος μυρίζει Καλιφόρνια από εδώ ως το San Fransisco, αλλά το μαγικό άγγιγμα λείπει. Το τι εννοούμε μπορείτε να το αντιληφθείτε αν έχετε ακούσει και τους δύο δίσκους, κάτι το οποίο δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο μιας και κυκλοφορούν κανονικά στα ελληνικά δισκοπωλεία.
Oι Βeulah σχηματίστηκαν στα 1997 στο San Fransisco, και υπέγραψαν αμέσως στην Elephant 6 μόλις οι φίλοι τους Apples in Stereo πήραν στα χέρια τους την πρώτη demo κασέτα τους. Η πολυφωνική ποπ τους έγινε μόλις με δύο album ένας αληθινός αμερικάνικος μουσικός θησαυρός, ιδανικός για μεγάλες βόλτες με ανοιχτά αμάξια σαν άλλοι Beach Boys, αν και το ύφος τους πλησιάζει περισσότερο στους Byrds και τους Love. Η συνταγή στον καινούργιο δίσκο δεν έχει αλλάξει δραστικά, αλλά η έλλειψη έμπνευσης σε σύγκριση με τον δεύτερο είναι εμφανής. Οι στίχοι του Miles Kurosky παραμένουν εξαιρετικοί ("I heard he wrote you a song/ But so what?/ Some guy wrote 69/ And one just ain't enough," : εμφανής αναφορά στον Stephen Merritt) και η μουσική γεμάτη όσο ποτέ άλλοτε. Δεν συνηθίζεται στα indie-pop groups η πολυδιάστατη οργανική οντότητα, οπότε στους Beulah, αυτή η συγκεκριμένη ταυτότητα τους δίνει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Σαξόφωνα, τρομπέτες, synthies, πιάνα, steel κιθάρες, ακουστικές κιθάρες και άλλα πολλά όργανα τους καθιστούν διαφορετικούς από πιθανές συγκρίσεις με Elf Power και λοιπούς.
Είναι βέβαια προφανές, όσες φορές και αν ακούω τον τελευταίο αυτό δίσκο των Beulah, ότι οι ίδιοι θέλουν να γίνουν Pavement, αλλά η πραγματικότητα μάλλον θα τους απογοητεύσει. Οι προσπάθειες τους είναι παραπάνω από φιλότιμες και δεν θα πάψουν ποτέ να είναι οι άνθρωποι που μας έδωσαν το δίσκο του καλοκαιριού του 1999. Το “The Coast Is Never Clear” ακούγεται κάτι περισσότερο από ευχάριστα, αλλά φοβάμαι ότι έχει περιορισμένη ημερομηνία λήξης. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, είναι ένας εξαιρετικός δίσκος από εκατοντάδες που κυκλοφόρησαν φέτος, αλλά η απληστία μας περίμενε κάτι περισσότερο από την εξαμελή αυτή καλιφορνέζικη μπάντα. Ίσως την επόμενη φορά.
