Ο τέταρτος δίσκος των Nεοüορκέζων Oneida μοιάζει με τον τρίτο όσο αυτός με τον δεύτερο. Αρκετά έως πολύ. Οι πιστοί όμως φίλοι των βομβαρδισμένων στο μυαλό μελών του group ουδόλως λογαριάζουν την φειδωλή εξελικτική πορεία της μπάντας. Ενθουσιάζονται με κάθε καινούργια κυκλοφορία και σύμφωνα με τη γεύση που άφησε το “Anthem of the moon”, καλά κάνουν.
Oι τέσσερεις Oneida, Papa Crazy, Fat Bobby, Kid Millions και Baby Jane για ακόμη μία φορά βούτηξαν στην παράνοια του LSD και άλλων παραμορφωτικών ουσιών κατα τη συγγραφή και ηχογράφηση του καινούργιου δίσκου. Οι εξοικιωμένοι με τον ήχο γνωρίζουν περί τίνος μιλούμε. Οι υπόλοιποι απλά μαντεύουν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να πέσουν μέσα. Αυτό διότι ο ήχος των Oneida απορροφά στοιχεία απο το 70’s Stoner Rock, από την psychedelia των 60’s και από την garage-punk κληρονομιά της πόλης από την οποία κατάγονται. Ο εκρηκτικός αυτός συνδυασμός αποφέρει δυσνόητα – εκ πρώτης όψεως – αποτελέσματα με εμφανή την απουσία της μελωδίας, αλλά με την πάροδο του χρόνου, εξωτερικεύει πολύτιμες αρετές που καθιστούν κάθε δίσκο της μπάντας ένα υπέροχο underground διαμάντι. Θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Οι Oneida δεν είναι προς λαϊκή κατανάλωση. Λίγοι μπορούν να τους κατανοήσουν και να τους απολαύσουν. Οι ίδιοι το γνωρίζουν αυτό αλλά δεν τους πολυενδιαφέρει. Η εξεζητημένη τέχνη στην αρχή αποπνέει ασχήμια, αλλά σιγά-σιγά, αυτή η ασχήμια αλλάζει όψη και οδεύει προς την αμφιλεγόμενη ομορφιά.
Η σκηνοθεσία του “Anthem of the moon” κάτι τέτοιο ακριβώς εξυπηρετεί. Ξεκινά με το αφόρητο “New Head” για να διώξει τους απανταχού δύσπιστους και να δοκιμάσει τις αντοχές των ψευτομυημένων. Τα φωνητικά του group δεν είναι κάτι για το οποίο οφείλουν να είναι περήφανοι, αλλά εντάσσεται και αυτό στο όλο κλίμα της έλλειψης βολής που αποπνέει ο δίσκος. Η κλιμάκωση προς το αριστούργημα του δίσκου που ακούει στο όνομα “People of the north” και συναντάται στο νούμερο 8, κρύβει ψυχεδελικές ονειρώξεις και ακατάληπτα ιντερλούδια. Το “Till Remembering Hiding in the Stones” είναι μία συμφορά ήχων, με το synthesizer να βγάζει φωτιές ενώ τα φωνητικά να βρίσκονται στο backround. Εξελίσσεται σε ένα punk όργιο που είναι ικανό να αποβεί επικίνδυνο για την υγεία σας έτσι και είστε λίγο μελαγχολικοί ενώ τελειώνει με μία art-rock αποσύνθεση των πάντων. Το “People of the north” που αναφέραμε πιο πριν, αγγίζει τα 7 λεπτά αλλά εκτός του ότι είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, είναι και το πιο συμβατό με την rock’n’roll έννοια, όσο αδόκιμος και αν είναι ο όρος αυτός εφόσον μιλάμε για έναν δίσκο των Oneida.
Το κλείσιμο του “Anthem of the Moon” γίνεται με το δωδεκάλεπτο “Double-lock your mind”. Το διπλoκλείδωμα του μυαλού δεν έχει ιδιαίτερη χρησιμότητα διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή το μυαλό του ακροατή είναι ήδη χίλια κομμάτια. Το συγκεκριμένο τραγούδι εκτός της εκτεταμένης avant-garde υφής του, εστιάζεται σε ένα Stooges-punk riff της κιθάρας, ικανό για ανελέητο headbanging. Εφιαλτικό όπως και τα υπόλοιπα, αλλά άψογο ως κλείσιμο ενός ήδη ταλαιπωρημένου δίσκου. Η γεύση του τέταρτου δίσκου των Oneida είναι τόσο σκληρή και πικρή όσο η υφή των πετρωμάτων της Σελήνης. Το ταξίδι είναι επικίνδυνο αλλά αν το κάνεις τρεις ή τέσσερεις φορές, θες και άλλο.
