Στο πρώτο του studio album από τότε που η αγαπημένη του σύζυγος Linda πέθανε από καρκίνο του μαστού, τα πάθη και η μετάβαση από το παλιό στο νέο είναι το πρώτο κυρίαρχο στοιχείο. Το δεύτερο είναι η αίσθηση ...business as usual του Driving Rain.
Με τη βοήθεια του David Kahane (Sugar Ray, The Bangles, Sublime, Tony Bennet) στην παραγωγή επανέρχεται στη δισκογραφία με συμπαθητικά κομμάτια, καλή ενορχήστρωση και ισορροπία ανάμεσα στην κλασική ποπ, τις folky μπαλλάντες και τις Wings αναμνήσεις. Κλασικός Paul McCartney, δηλαδή, από το Lonely Road (για τη Linda) ως τα "About You" και "Heather" (για τη νέα αρραβωνιαστικιά Heather Mills).
Η θλίψη είναι κι αυτή ελεγχόμενη, όπως και η χαρά, ώστε το album να μην βαραίνει ποτέ, ούτε και να σηκώνεται ψηλά. Το θέμα είναι ότι και τα highlights είναι ελάχιστα, ενώ οι στιγμές που διαφεύγει του πρωτόκολλου είναι δύο μόνο, κι αυτές όχι ιδιαίτερα επιτυχημένες. Η μία είναι το 10λεπτο επικό prog "Rinse The Raindrops" με King Crimson-ικές μυρωδιές και το άλλο το ατμοσφαιρικό "Riding Into Jaipur" που έχει κι αυτό ένα άρωμα από ...George Harrison.
Οι λιτές και ...γνώριμες μελωδίες, τα λιγοστά overdubs της μινιμαλιστικής παραγωγής, το άνετο στυλ του Paul, βοηθούν στη δημιουργία μιας ζεστής ατμόσφαιρας και μιας αμεσότητας, αλλά ταυτόχρονα και μιας αίσθησης deja vu που δεν είναι απαραίτητα και άσχημη.
Το Driving Rain μπορεί να είναι καλοφτιαγμένο, αλλά δεν είναι ένα album που προσθέτει κάτι στη μεγάλη ιστορία του McCartney. Είναι επόμενο λοιπόν να περάσει απαρατήρητο από τους πολλούς και να καλωσοριστεί με ευχάριστη διάθεση από τους fans του, κάποιοι από τους οποίους βέβαια θα μπορούσαν να κάνουν και χωρίς αυτό...
