Αυτό το δεύτερο άλμπουμ βρίσκει το συγκρότημα επεκταμένο σε έναν πυρήνα έξι μελών, με ένα ομοίως επεκταμένο όνομα. Η προσθήκη του βιολεντσέλου, του δεύτερου βιολιού και της δεύτερης κιθάρας έχει επιτρέψει στους Mt. Zion να αναπτύξουν πλουσιότερες και πυκνότερες συνθέσεις μέσα από το μουσικά εμπνευσμένο συνολό τους. Η post rock ομάδα που οδηγείται από τους Godspeed You Black Emperor! και τον κιθαρίστα Efrim έχει προσθέσει επίσης μία φωνητική παρουσία στο μείγμα.
Με μόνο οκτώ διαδρομές και έναν συνολικά χρόνο σχεδόν μίας ώρας, οι Efrim, Sophie, Thierry, Beckie, Ian και Jessica πλέκουν φυσικά ιστούς που καθηλώνουν εύκολα τον περαστικό ακροατή, αλλά υπάρχουν επίσης μερικά καταπληκτικά τμήματα του δίσκου, των οποίων η απροσδόκητη δύναμη και λεπτομέρεια είναι αδύνατο να αγνοηθεί. Το εμπνευσμένο άλμπουμ έφθασε από την Constellation πριν ένα μήνα περίπου και ακολουθεί τα υψηλά πρότυπα παρουσίασης της Constellation το cd, στεγαζόμενο σε μία πολυτελή συσκευασία - έργο τέχνης.
Με το άνοιγμα οι Mt. Zion εισάγουν σπειροειδή μελωδικά θέματα που κινούνται αργά μέσω των διαφόρων επί μέρους τμημάτων τους, ενώ στο μεγαλύτερο εύρος της ενοργάνωσης δίνουν την μεγαλύτερη οξύνοια, την πολυπλοκότητα και την αρμονική σειρά. Οι κιθάρες και τα φωνητικά κινούνται προς το πρόσθιο μέρος των κεντρικών διαδρομών του δίσκου. Το «Take these hands and throw them in the river» είναι μία καταπληκτική αντιπαράθεση των ρυθμικών ωθήσεων και των αντανακλαστικών φωνητικών, μέσα σε στρώματα επιθετικών κιθάρων και εγχόρδων, που οδηγούνται από μία χτυπημένη λυρική παράνοια δημιουργώντας φόβο και οργή. Η ηρεμία μετά από αυτό έρχεται μέσω ενός άλλου κομματιού με εύθραυστα και σχεδόν ψιθυριστά φωνητικά.
Το μουσικό διάλειμμα πιάνων και βιολοντσέλων προλογίζει την τελευταία πλευρά των διαδρομών του δίσκου... Δύο κομμάτια οδηγούμενα από κιθάρα έρχονται να κλείσουν αυτό το αριστούργημα οδηγώντας σε ένα ενθουσιώδες διαστρεβλωμένο αποκορύφωμα. Νεοκλασικοί ήχοι και δομές, αλλά και πιο pop μπολιάσματα, μπλεγμένα σε φασματικά στρώματα ήχων, sound effects και καθαρκτικές μελωδίες.
Η θερμή μελαγχολία είναι η κυρίαρχη διάθεση που προκαλείται από το δίσκο της κολλεκτίβας από το Μόντρεαλ. Η προκλητική επωδός: «οι μουσικοί είναι δειλοί» και οι στερεές συνθέσεις μεταξύ του πανέμορφου χάους είναι μία εξελιγμένη καταγραφή που στέκεται μόνη της έξω από τα όρια της μουσικής τέχνης, στα οποία η ομάδα τόσο συχνά (και συχνά επάξια) ρίχνεται.
Όχι, αυτοί οι μουσικοί δεν είναι δειλοί. Αυτή είναι μία γενναία δουλειά. Οποιαδήποτε μουσική μπορεί να παρέχει την παρηγοριά και να σε κάνει να ελπίζεις πρόκειται να καλωσορισθεί με ανοικτά αυτιά.
