Σε μια εποχή που οι σύγχρονοι Γάλλοι καλλιτέχνες περνούν με ευκολία τα σύνορα της χώρα τους και ιδιαίτερα προς ανέκαθεν αφιλόξενα για αυτούς μέρη όπως τα Βρετανικά νησιά, επιστρέφει και μια μεγάλη κυρία του από το παρελθόν του γαλλικού τραγουδιού, η Brigitte Fontaine, με στόχο να αναδείξει την ομορφιά και την δύναμη της γαλλικής art-pop στα νέα διευρυμένα ακροατήρια.
Η καλλιτεχνική παρουσία της Brigitte Fontaine ξεκινάει από τα early- 70s, αρχικά σαν μια λυρική ποπ τραγουδίστρια (κάτω από την καθοδήγηση του Jean Claude Vannier – του εγκέφαλου πίσω από τον Serge Gainsbourg) και προχωρώντας διαδοχικά σε πιο avant-gard μονοπάτια με τη βοήθεια μουσικών όπως οι The Art Ensemble of Chicago ή ο Γαλλο-αλγερινός Areski με τον οποίο συνεργάζεται ακόμα.
Επιστρέφοντας στο παρόν και συγκεκριμένα στα 90s, συναντάμε την Brigitte Fontaine σε μια νέα φάση, όπου επιλέγει για συνεργάτες νεότερους μουσικούς, μεταξύ των οποίων έχει ήδη αποκτήσει μια cult παρουσία και εμπλουτίζει τον ήχο των τραγουδιών της με πολλά και διαφορετικά στυλ και ηχοχρώματα, από την παραδοσιακή βοριοαφρικανικη μουσική μέχρι τις νέες ροκ τάσεις.
Στο Kekeland, λοιπόν δίνουν το παρόν οι συμπατριώτες της Noir Desir, M, Sound Orama, Les Valantins. Ακόμα πιο σημαντικές είναι οι παρουσίες του Archie Shepp και των Sonic Youth (!!) με τους οποίους συνεργάζεται σε δυο κομμάτια. Το ένα είναι το εναρκτήριο Demi Closharde, όπου η φωνή της Fontaine συνοδεύεται διακριτικά από μια κιθάρα, ένα πιάνο και βαθιά κρουστά , δίνοντας ένα υποβλητικό τόνο στο ξεκίνημα. Μαζί με το ομώνυμο Kekeland (όπου τραγουδά στα αγγλικά Υou know I am the queen, the queen of Kekeland, … my palace is full of sand...), οι δυο συμμετοχές των Sonic Youth/Jim o’Rourke είναι καταπληκτικές.
Η συνέχεια περιλαμβάνει πολλά και διαφορετικά στυλ, από το φλαμένκο Guadalquivir μέχρι το ρέγγε Je Fume, έναν ύμνο στο κάπνισμα. Στο ενδιάμεσο συναντάμε παραπομπές στο παρελθόν (Je t’aime encore, Profond ) αλλά και πιο σύγχρονα ποπ (God’s Nighmare) ή ροκ (Baby boum boum) τραγούδια. Κοινός παράγοντας όλων, βέβαια η παθιασμένη ερμηνεία της Fontaine, όπως και ο λυρισμός των στίχων, οι οποίοι μάλιστα σε δυο κομμάτια (Kekeland και God’s Nightmare) είναι στα αγγλικά.
Εν τέλει, όταν πρόκειται για τόσο σπουδαίες περσόνες όσο η Brigitte Fontaine, ο συναισθηματισμός που εκπέμπει η ερμηνεία και γενικά η παρουσία επισκιάζει τα υπόλοιπα μουσικά δεδομένα. Συνεπώς και περαιτέρω σχόλια είναι περιττά, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με την κορυφαία art-singer που έβγαλε το Γαλλικό τραγούδι.
