Μετά από επανειλημένες προσπάθειες και ένα όχι ευκαταφρόνητο κατάλογο albums και labels, η Shelby Lynne πήγε στην Palm Springs το 1998 για να δουλέψει με τον παραγωγό της Sheryl Crow και να μας παρουσιάσει το εμπορικά επτυχημένο album της I Am Shelby Lynne. Μας παρουσίασε μαζί και το λιγότερο country ευατό της και περισσότερο κοντά στο στυλ της Sheryl Crow radio rock, σε ένα album που -αν και 6ο της- της χάρισε το Best New Artist Grammy.
Ομολογουμένως, η εκφραστική φωνή της είναι και πάλι κυρίαρχη, αλλά με στίχους κλισέ όπως το "I feel your pain/I feel the rain...", τα περιθώρια στενεύουν...
Εντούτοις, ξεχωρίζουν και πάλι κάποια κομμάτια. Η πολύ καλή διασκευή του κομματιού του John Lennon, "Mother", το pop-soul track "Bend", το "Killin' Kind", ένα πιασάρικο κομμάτι που φέρνει στο μυαλό την Chrissie Hynde και ακούγεται στο soundtrack του Bridget Jones's Diary και το jazzy "Tarpaulin Napoleon"...
Η καλλιτέχνιδα από την Alabama επιστρέφει ένα χρόνο μετά, πιο έντονα στο easy-rock πεδίο, αυτή τη φορά με συνεργάτη τον Glen Ballard, γνωστό από τις δουλειές του με την Alanis Morissette και τους Aerosmith. O Glen θα λέγαμε ξεκάθαρα ότι βάζει τη σφραγίδα του, αλλά δεν απομακρύνεται πολύ από τον προκάτοχό του. Πάλι με το ίδιο περίπου στυλάκι, light pop/country, light rock και με στόχο το mainstream αμερικανικό ραδιόφωνο, η Shelby Lynne απλώς προσθέτει μια R&B, cool soul και jazz πινελιά σε (σίγουρα αξιοπρεπείς) καλές, αλλά κι αδιάφορες συνθέσεις.
