Τελικά αυτοί οι Νορβηγοί είναι, το λιγότερο, αξιοθαύμαστοι. Η ατέρμονη παραγωγικότητα τους σε συνδυασμό με την σταθεροποιημένη ποιοτική διαχωριστική γραμμή, συνιστούν ένα φαινόμενο της δισκογραφίας το οποίο έχουμε να συναντήσουμε από τα μακρινά 60’s, τότε που όλοι σχεδόν οι καλλιτέχνες είχαν καινούργιο δίσκο κάθε 8 μήνες. Από το περσινό “Let them eat cake” μέχρι το πιο πρόσφατο “Phanerothyme” υπήρχε και το “Barrakuda” αλλά λυπηθήτε μας. Δεν γίνεται να προλαβαίνουμε όλες τις καλλιτεχνικές ψυχώσεις των συμπαθέστατων Νορβηγών. Αυτούς όμως που πραγματικά ζηλεύω είναι τους αμετανόητους σκληροπυρηνικούς fans του συγκροτήματος που έχουν τη δυνατότητα να έχουν κάθε χρόνο στα χέρια τους ένα επιπλέον κομμάτι από το συνεχώς ανεγειρόμενο χτίσμα των Motorpsycho.
Για τον ευρύτερο όμως μουσικό πληθυσμό, οι Νορβηγοί φροντίζουν ανάλογα με τα κέφια τους. Οι εξωφρενικές μεταβάσεις των μουσικών genre από δίσκο σε δίσκο, έχουν την δυνατότητα να προσελκύσουν ετερόκλητο κόσμο προς γνώση και συμμόρφωση. Προσωπικά μιλώντας, το Phanerothyme είναι ο καλύτερος δίσκος των Motorpsycho χωρίς να ξεχάσω φυσικά ότι δεν έχω ακούσει την πλήρη δισκογραφία τους. Τέτοια πολυτέλεια δύσκολα κερδίζεται. Παρόλ’αυτά όμως και επικεντρώνοντας στο Phanerothyme, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία νοσταλγική 60’s κούρσα, η οποία διατρέχει την Αμερική, ξεκουράζεται στην Καλιφόρνια και επιστρέφει στην Ευρώπη με γεμάτο το ασκί των γνώσεων και των εμπειριών. Πρώτος σταθμός είναι η μουσική σφραγίδα που έχουν αφήσει οι Byrds. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι του Phanerothyme, το Bedroom Eyes, γευόμαστε την δωδεκάχορδη μαγεία ανακατεμένη με την λυρική ψυχεδέλεια της Δυτικής Ακτής. Οι country πινελιές, τα φλάουτα, τα χαρακτηριστικά keyboards όλα στρωμένα πάνω σε εξαίσιες μελωδίες, διαγράφουν την εξελικτική διαδρομή της μπάντας. Με το “Go to California” στέκονται για 8 ακριβώς λεπτά στο ταλέντο του Brian Wilson και αποδίδουν τιμές με έκδηλο τον ενθουσιασμό τους. Γίνεται να μην τους συμπαθήσεις;
Στις εννέα συνολικά συνθέσεις του δίσκου, είναι αδύνατο να βρεθούν μέτριες στιγμές. Αναλογιζόμενοι το χρονικά περιθώρια των ηχογραφήσεων αλλά και των συνθέσεων, είναι πρακτικά αδύνατο να μην εντυπωσιαστεί κάποιος από την ωριμότητα του συνόλου. Αν αυτό το σύνολο του Phanerothyme ενταχθεί στο γενικότερο σύνολο της ποικιλόμορφης δισκογραφίας των Motorpsycho, τότε είναι πολύ εύκολο να μιλήσουμε για μία μπάντα εντυπωσιακή και ξεχωριστή συνάμα.
Είτε δείτε το Phanerothyme ως ένα tribute στην 60’s καλλιτεχνική ανωτερότητα είτε ως έναν ακόμα δίσκο των Motorpsycho, δεν πρέπει να ξεχνάτε τη μελωδική υπόσταση του και την υπέρ του δέοντος ώριμη υφή του. Τελικά τα Νορβηγικά φιόρδ έχουν κάτι από τη μαγεία του Ειρηνικού όπως αυτός χτυπά με μανία τις παραλίες της Καλιφόρνια.
