Ο Tim Burton είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση δημιουργού, που κατορθώνει κι επιζεί στο φιλάργυρο, εμπορικό κόσμο του Hollywood υπογράφοντας ταινίες που επιστρέφουν λεφτά στις τσέπες των παραγωγών, αλλά ταυτόχρονα φέρουν κάτι από την ονειρική, σκοτεινή ιδιοσυγκρασία του δημιουργού τους.
Στενός συνεργάτης του Burton στο τομέα της μουσικής όλα αυτά τα χρόνια ο Danny Elfman και "Ο Πλανήτης των Πιθήκων" δεν αποτελεί εξαίρεση. Το remake ή όπως θέλει να το αναφέρει ο ίδιος ο σκηνοθέτης re-imagining της κλασικής ταινίας του 1968 αποτελούσε ενδιαφέρουσα πρόκληση για το εικονολατρικό φιλμικό σύμπαν του Burton και μιας και ο Elfman είναι αποδεδειγμένα συνθέτης με ταλέντο, ταινία και score αναμένονταν με εξαιρετική ανυπομονησία.
Δυστυχώς ο Πλανήτης δε στέκει ως καλή στιγμή και για τους δυο. Ο Danny Elfman στην ουσία συνέθεσε δυο θέματα για την ταινία. Το πρώτο είναι ένα επιθετικό, βάρβαρο θέμα που συνδυάζει ορχήστρα και ηλεκτρονικά μέρη και το δεύτερο είναι μια ρομαντική σύνθεση, ένα love theme με φλάουτο και έγχορδα που υπογραμμίζει τον λανθάνων ερωτισμό μεταξύ του πρωταγωνιστή-πιλότου Leo Davidson και της ακτιβίστριας, αγωνίστριας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πιθηκίνας Ari.
Το άλμπουμ ξεκινά με το κεντρικό θέμα του score όπως ακούγεται στους τίτλους αρχής ( Main Titles ), τη μοναδική στιγμή της ταινίας που δίνεται η ευκαιρία να ακουστεί η μουσική απομονωμένη και ξεκάθαρη. Σ' όλες τις υπόλοιπες σκηνές, η μουσική συνοδεύει ικανοποιητικά τα τεκταινόμενα, αλλά καταφέρνοντας να μην αποσπά την προσοχή από την εικόνα δεν προσδίδει και ιδιαίτερο συναισθηματικό βάθος. Τα επιθετικά κρουστά αποκαλύπτουν το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα που επέλεξε ο Elfman για να ντύσει την ταινία.
Το θέμα επαναλαμβάνεται αυτούσιο στο Main Title Deconstruction, σε μια πιο άγρια και τραχεία εκδοχή του, αλλά και στο Rule the Planet remix, την electronica version του επιτυχημένου dj Paul Oakenfold με την προσθήκη ηλεκτρικών κιθάρων και διαλόγων της ταινίας.
Τα επαναλαμβανόμενα μιλιταριστικά μοτίβα των κρουστών και ο βαρύς τους ήχος κυριαρχούν και στο υπόλοιπο άλμπουμ. Στο The Hunt υπάρχουν ενδιαφέρουσες ρυθμικές διακυμάνσεις, ενώ στα Thade Goes Ape και The Battle Begins διεκπεραιώνουν τον περιγραφικό τους ρόλο.
Τουλάχιστον το love theme, όπου ακούγεται, συμβάλλει στην ατμόσφαιρα των κομματιών, όπως στο Old Flames. Το score συμπληρώνουν κοινότυπες, επικές συνθέσεις τα Deep Space Launch και The Return.
Το Planet of the Apes μετά από πολλαπλές ακροάσεις δίνει την εντύπωση πως οι ιδέες του συνοψίζονται σε τέσσερα κομμάτια (Main Titles, Ape Suite #1, Ape Suite #2, Old Flames) και η δυναμική του εξαντλείται γρήγορα και κατι τέτοιο δεν είναι χαρακτηριστικό του Elfman ο οποίος έχει παραδώσει αριστουργήματα συνεργαζόμενος με τον Tim Burton (Batman, Edward Scissorhands, The nightmare before Christmas, Sleepy Hollow). Άλλωστε και μια περιπέτεια φαντασίας που ακολουθεί απλά τις χολυγουντιανές επιταγές δεν αποτελεί δείγμα του σινέμα του Burton. Όλα αυτά αποδεικνύουν πως ό,τι βρίσκεται στη σφαίρα του κλασσικού, αντιστέκεται σθεναρά στον ανανεωτικό αέρα του εκσυγχρονισμού όταν συγκαλύπτει την έλλειψη πρωτοτυπίας.
