O Hans Zimmer παρά τη μικρή του ηλικία είναι ένας συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής που ξεκίνησε στα μέσα του 80 κι έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο επίπεδο απόδοσης, ώστε να αδυνατεί να υπογράψει αδιάφορες δουλείες. Με πρώτα εξαιρετικά δείγματα το Rainman (υποψηφιότητα στα Oscar 1988), συνέχισε με το Lion King (Oscar 1994) και από 'κει κι έπειτα ο δρόμος ήταν ανηφορικός και στόχος η κορυφή. Ποιος δεν επισήμανε το γνήσιο επικολυρικό αίσθημα της μουσικής του Gladiator, μια δουλειά που δυστυχώς πέρσι στα Oscar έμεινε μόνο με την υποψηφιότητα;
Στο Pearl Harbor, η επιλογή του Zimmer να ντύσει μουσικά την ταινία ήταν μονόδρομος. Οι παραγωγοί είχαν ήδη χρησιμοποιήσει για το τρέιλερ της ταινίας την ιδιαίτερα πνευματώδη σύνθεση του Zimmer για το The Thin Red Line (υποψηφιότητα Oscar 1998) και η επιτυχία του διαφημιστικού στην Αμερική ήταν τεράστια. Αυτό βέβαια γέμισε τον Zimmer με τεράστια ευθύνη αναλαμβάνοντας το καθήκον να γράψει μουσική για τη μεγαλύτερη παραγωγή της σαιζόν μιας και το κοινό είχε αυξημένες προσδοκίες.
Το Pearl Harbor, ως ταινία, επιφορτίζεται το δύσκολο ρόλο να σταθεί στο σινεφίλ κοινό σαν αυτόνομο αισθηματικό και πολεμικό δράμα πέρα από συγκρίσεις με παλιές γνωστές εμπορικές και κριτικές επιτυχίες όπως το From Here to Eternity (1953), Titanic (1997), Saving Private Ryan (1998). Οι συγκρίσεις επεκτείνονται σε όλους τους τομείς της ταινίας, ακόμα και στη μουσική.
Το άλμπουμ ανοίγει το There You'll Be, μια μπαλάντα από την πιο αποτελεσματική 'κατασκευάστρια' του είδους, τη Dianne Warren. Το τραγούδι χαίρει μιας φιλότιμης ερμηνείας από τη Faith Hill αλλά δεν αγγίζει το συναίσθημα της αντίστοιχης μπαλάντας του Τιτανικού (ελάτε τώρα, όλοι ξέρετε τίτλο και την ερμηνεύτρια - οσκαρικό μαϊντανό). Ίσως αυτό να οφείλεται στο πιο ασθενικό love story του Pearl Harbor, που δεν πείθει απόλυτα για το ρομαντισμό του.
Στη συνέχεια, όμως, αναλαμβάνει ο Zimmer. Στο Tennessee, η έναρξη δανείζεται τα πρώτα μέτρα του Journey to the Line από το The Thin Red Line. Η επιλογή αυτή δικαιολογείται από τη χρήση του παραπάνω κομματιού στο τρέιλερ της ταινίας, όπως προαναφέραμε, που ταύτισε το Pearl Harbor με τη συγκεκριμένη μελωδία. Ίσως να αποτελεί και ένα μοτίβο-αφιέρωμα του συνθέτη για τον δεύτερο παγκόσμιο, μιας και οι δυο ταινίες εντάσσονται χρονικά σ' αυτό το πλαίσιο. Μετά το πρώτο λεπτό το πιάνο (ευχάριστη έκπληξη από τον Zimmer) συστήνει το ερωτικό θέμα, το οποίο έχει το κατάλληλο συναισθηματικό αντίκρισμα και αντιπροσωπεύει τις ρομαντικές διαθέσεις τις ταινίας. Παρότι χρησιμοποιείται αρκετά ως θέμα κατά τη διάρκεια της τρίωρης ταινίας, ακούγεται πάντα ευχάριστα κι αυτό λόγω της ποιότητας της σύνθεσης που ισορροπεί ανάμεσα στο μελό και το αυθεντικό ρομάντσο.
Το θέμα επαναλαμβάνεται τρυφερά και στο Brothers, ενώ στο τέταρτο κομμάτι (…Αnd Then I Kissed Him) ο Zimmer παρουσιάζει ένα δεύτερο ερωτικό θέμα το οποίο τυγχάνει και μιας πετυχημένης, ξεχωριστής ενορχήστρωσης με συνοδεία πιάνο, αργότερα έγχορδων κι έπειτα τον απαραίτητο τονισμό από ολόκληρη την ορχήστρα. Από μια πολεμική ταινία δεν λείπουν βέβαια και οι ρυθμικές, περιπετειώδεις συνθέσεις που συνοδεύουν ανάλογες σκηνές και έχουν σπουδαίο λειτουργικό ρόλο μιας και μπορούν να τις ενισχύσουν ή και να τις αποδυναμώσουν. Ο Zimmer σε κάτι τέτοιες προκλήσεις έχει αποδειχτεί μάστορας. Στο Attack υπάρχουν επιρροές ιαπωνικής μουσικής στην εισαγωγή (σοφά η μοναδική μουσική παραπομπή στους Ιάπωνες αντίπαλους της ταινίας), ενώ στη συνεχεία του κομματιού υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αντίφαση μουσικού ύφους.
Η διάθεση γίνεται πιο μελαγχολική, κάτι που συμβαίνει εντονότερα στο December 7th. Σ' αυτό ο Zimmer με τα synthesizer στο πρώτο ρόλο παραδίδει ένα ιδιαίτερο ρέκβιεμ για την απώλεια της αθωότητας μέσα από τη βάρβαρη διαδικασία του πολέμου. Στην ουσία το κομμάτι αυτό συλλαμβάνει απόλυτα την ατμόσφαιρα και την ουσία της ταινίας καλύτερα κι από την ίδια. Τέλος στο War η μουσική είναι πιο θριαμβευτική, αλλά η έμπνευση του συνθέτη δεν ξεπερνά σ' αυτό το σημείο την τυπικότητα της μουσικής επένδυσης της σκηνής.
Σίγουρα στο Pearl Harbor η μουσική αποτελεί ένα από τα πιο αντικειμενικά αξιόλογα στοιχεία της ταινίας. Ο Hans Zimmer αντεπεξέρχεται στις προσδοκίες του σινεφίλ κοινού. Μοναδικό μειονέκτημα η ύπαρξη του αριστουργηματικού soundtrack του The Thin Red Line που στέκει ως απόδειξη ότι ο Zimmer έχει ήδη ασχοληθεί με μια πολεμική ταινία γράφοντας μουσική με έξοχη ποιότητα μελωδικού συναισθήματος, πολυπλοκότητας και μουσικού βάθους.
