Δεν υπάρχει κάτι πιο ευχάριστο στη μουσική από το να βλέπεις είδωλα κυριολεκτικά της underground σκηνής να επανέρχονται με τόσο δυνατό υλικό... Επιδραστικοί όσο λίγοι στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή, πάντοτε αληθινοί, δημιουργικοί και ενδιαφέροντες, οι Fugazi για μιάμιση δεκαετία είναι οι πρωταγωνιστές και οι πρωτοπόροι της.
Ξεκινώντας από τις punk ρίζες του Ian MacKaye, από το 1988, αυτός και η παρέα του (Guy Picciotto, Joe Lally και Brendan Canty) έχουν κυκλοφορήσει πάρα πολλούς δίσκους, συνεχώς αλλάζοντας τον ήχο τους και πειραματιζόμενοι, όσο υποστηρίζουν και προκαλούν τη δημιουργική κοινωνική αντίδραση.
Αντιστρατιωτικά μηνύματα, αντικαταναλωτικά και εμπορικά μανιφέστα έχουμε και στη νέα τους δουλειά, το The Argument, όπως και τις ίδιες εξελιχτικές και πειραματικές διαθέσεις. Η πιο jazzy πλευρά τους που γνωρίσαμε στην προηγούμενη ολοκληρωμένη δουλειά τους, το Instrument Film Soundtrack υπάρχει σε μικρή ποσότητα εδώ, μόνο που αναμειγνύεται σε ένα καζάνι που ...και τί δεν περιλαμβάνει...
Το The Argument συνθέτει ένα πλέγμα από punk, hardcore, dub, rock & roll, funk και jazz, με όμως υπαρκτές μελωδίες και τη μοναδική ενέργια που πάντα τους χαρακτήριζε. Και πάλι καινοτομίες στον ήχο τους (χρησιμοποίηση 2 drummers, γυναικείων backing φωνητικών, cellos, αλλά και για πρώτη φορά χρησιμοποιούν και έξωθεν μουσικούς), μαζί με τα γνωστά: Τα ιδιότυπα παράφρονα φωνητικά του κιθαρίστα Guy Picciotto, τα lead φωνητικά της μορφής Ian MacKaye (μόνο σε 4 κομμάτια όμως), η rhythm section του μπασίστα Joe Lally και του drummer Brendan Canty να κρατάνε τα μπόσικα σε ένα από τους καλύτερους rock δίσκους που ακούσαμε φέτος -ο οποίος, επιπρόσθετα, έχει πράγματα και (αναρχικά) μηνύματα να περάσει...
Welcome back!
