Το πρώτο album με νέο υλικό από το "The Future" του 1992 βρίσκει τον 67χρονο Cohen στα ίδια μονοπάτια: Ποίηση, αλκοόλ, μελαγχολία, πρώην ονειροπόλοι που έχουν παρατήσει κάθε ελπίδα και μια φωνή που έρχεται από τις πύλες του θανάτου...
Σε συνεργασία με την παραγωγό και keyboardίστρια Sharon Robinson έντυσε μουσικά δέκα από τα εκατοντάδες πανέμορφα ποιήματα που έγραψε όλα αυτά τα χρόνια και τα σκέπασε με τους ξεχωριστούς ψιθύρους του...
Τι όμως φταίει και το Ten New Songs μοιάζει -παρά τα εγγυημένα συστατικά του- μια κακοφτιαγμένη σούπα;
Είναι οι μινιμαλιστικές συνθετικές ιδέες που δεν βγάζουν, όμως, ζουμί. Είναι το μονότονο drum programming της Sharon και τα μονόχρωμα πλήκτρα που μας εισάγουν σε μια ξερή ηλεκτρονική pop που φαντάζει μπαγιάτικη, ψεύτικη, μη ικανή να αναπνεύσει από μόνη της. Ίσως να είναι και η φωνή του που κουβαλά τα σημάδια του χρόνου, αν και ενισχύεται από τα φωνητικά της Sharon Robinson.
Υπάρχουν κάποια κομματάκια που ξεχωρίζουν, όπως το "In My Secret Life", το slow και sexy "By the Rivers Dark", το countrίζον "That Don't Make It Junk", αλλά και μόνο αυτή η φράση τα λέει όλα...
Με λίγα λόγια το μουσικό υλικό δεν ανταποκρίνεται στον ποιητικό πλούτο που συνοδεύει... Στίχους σαν το "I'm turning tricks, I'm getting fixed, I'm back on boogie street, You lose your grip, and then you slip into the Masterpiece" ("A Thousand Kisses Deep") και το "Here is your cross, your nails and your hill ... may everyone live, and may everyone die, hello my love and my love, goodbye" ("Here It Is"), τους βρίσκουμε δίπλα σε μουσική που αναδύει karaoke μυρωδιά...
Εννιά χρόνια για δέκα κομμάτια "μέσου βεληνεκούς" είναι πολλά...
