Στο πέμπτο album τους οι Live του Ed Kowalczyk φαντάζουν περισσότερο από ποτέ δέσμιοι του εμπορικού σκληρού αμερικάνικου ήχου. Grudge απομεινάρια, ψευτο-rap για τη γενιά του MTV του Fred Durst, και ο ήχος ενός group που επιζητεί την αναγνώριση ως σοβαρό rock group.
Ενώ σε καμμία περίπτωση δεν πλησιάζει την ποιότητα του “Throwing Copper” του 1994, το album που τους χάρισε την μεγαλύτερη επιτυχία, το “V” είναι ένα album με εξαιρετική παραγωγή, αποτέλεσμα της δουλειάς του Glenn Ballard. To πρόβλημα όμως είναι η αδυναμία του Kowalczyk να γράψει πάνω από 2-3 αξιοπρόσεκτα τραγούδια. Ανάμεσα σε αδιάφορες συνθέσεις, άλλες με δυνατές κιθαριές, και άλλες κατάλληλες για soundtrack ερωτικών σκηνών χαζοαμερικάνικων νεανικών κινηματογραφικών ταινιών, ξεχωρίζει σίγουρα στα μισά του album το “Forever May Not Be Long Enough” με ένα ιδιαίτερο ανατολίτικο στοιχείο, ενώ και η συμμετοχή-τραμπάλα του Tricky στο “Simple Creed” είναι πάρα πολύ καλή, για ένα b-side του μουσικού απο το Bristol βέβαια.
Το κόλλημα με το ανατολίτικο στοιχείο επανεμφανίζεται και σε άλλα σημεία του “V”, στο “The Ride” για παράδειγμα, ενώ ο μετρητής αναζήτησης ραδιοφωνικού airplay, πιάνει κόκκινο στις γλυκανάλατες μπαλάντες “Call Me A Fool” και “Nobody Knows”, στο οποίο τα βιολιά υποτίθεται ότι προσδίδουν ένα μεγαλύτερο βάρος στην βαρετή σύνθεση.
Όσο για τον φίλτατο Kowalczyk... Εκτίμησή μου είναι ότι την καλύτερη του ηχογράφηση εδώ και πάρα πολλά χρόνια, την ακούσαμε φέτος στο “Evolution Revolution Love” του Tricky, με τις 15 συνθέσεις του “V” να είναι αρκετά σκαλιά παρακάτω. Από την άλλη βέβαια, στην Αμερική θα ακουστεί πάρα πολύ, αλλά εκεί έχουν κάνει τον Kid Rock Θεό, οπότε δεν μου κάνει τίποτα ιδιαίτερη εντύπωση πλέον.
