Ένα από τα πιο δυσάρεστα αποτελέσματα των διάφορων μεγάλων συγχωνεύσεων που πραγματοποιήθηκαν στην μουσική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια είναι πολλά καλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες ξαφνικά να βρεθούν «άστεγοι» χωρίς συμβόλαιο, και χωρίς τις κατάλληλες δυνατότητες για να ηχογραφήσουν τα επόμενα albums τους. Οι Dodgy λοιπόν, ενώ είχαν συμβόλαιο με την A&M Records, ξαφνικά βρέθηκαν στην Polygram, και πολύ σύντομα όταν και αυτή εξαγοράστηκε, στον κολοσσό της Universal & Seagram. Το αποτέλεσμα; Κανείς δεν ασχολούνταν μαζί τους, και γρήγορα τους έδειξαν και την πόρτα της εξόδου.
Παράλληλα, ο μέχρι τότε τραγουδιστής Nigel Clark παρατάει το group, και αποφασίζει να ασχοληθεί με soundtracks αλλά και μία πρώτη αποτυχημένη solo δισκογραφική δουλειά. Χωρίς λεφτά, χωρίς δισκογραφική εταιρία και χωρίς την χαρακτηριστική φωνή του Clark οι δύο εναπομείναντες Dodgy, o drummer Mathew Priest και ο κιθαρίστας Andy Miller άρχισαν να χτίζουν από την αρχή το group. Με την προσθήκη του πρώην μπασίστα των The Aloof, Nick Abnett, του Chris Hallam στα πλήκτρα, καθώς και ενός David Bassey στα φωνητικά, οι νέοι Dodgy είχαν αρχίσει να γίνονται πραγματικότητα. Αυτό που έμενε να βρεθεί ήταν τα λεφτά.
Ύστερα από θερμή παράκληση μέσω του επίσημου website, το group κατάφερε να μαζέψει από τους fans του τις £10.000 που χρειαζόντουσαν για την ηχογράφηση του νέου album. Και το όνομα αυτού, “Real Estate”.
Οι νέοι Dodgy παρουσίαζονται αρκετά αλλαγμένοι στο ήχο τους. Οι ξένοιαστες καλοκαιρινές μελωδίες με τα sixties κατάλοιπα, έχουν αντικατασταθεί έως ένα σημείο από έναν πολύ πιο παθιασμένο ήχο, πιστό στις rock φόρμες των 70’s και μια Northern Soul αισθητική. Οι φωνητικές αρμονίες των Priest & Miller πλαισιώνουν τον David Bassey που σίγουρα πρέπει να έχει περάσει πολλές ώρες τραγουδώντας τραγούδια του Rod Stewart karaoke στην pub της γειτονιάς του. Και αυτό δεν είναι κατ’ανάγκη κακό.
Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι κάποιο από τα 11 τραγουδια ξεχωρίζει ιδιαίτερα. Αλλά και ούτε υπάρχει κάποιο που να μπορεί να χαρακτηριστεί μέτριο ή και κακό. Το σύνολο του group ακούγεται ευχάριστα ολόκληρο, καταμαρτυρόντας ένα group με αγάπη για αυτό που κάνει, με αγάπη για την μουσική που ακούει, και σεβασμό σε κάποιες παραδοσιακές φόρμες της Βρετανικής μουσικής.
Αν από κάποιους βέβαια αυτό το είδος μουσικής είναι ξεπερασμένο, δεν είναι και λίγοι αυτοί που έχουν κολλήσει την ταμπέλα retro στους Dodgy, δεν έχει και μεγάλη σημασία. Retro ή όχι, μιλάμε πάντα για μία ηχογράφηση με πάθος, ειλικρίνεια και όπως λέει συνέχεια ο Mathew Priest, τραγούδια που κρατάνε το Mighty Dodgy Spirit ζωντανό και δυνατό.
