H δεκαετία του ‘80 έσβηνε, και τα 90’s ξεκίναγαν. Κάπου εκεί πέντε παλικάρια από μια ασήμαντη γωνία της Μεγάλης Βρετανίας, το Forest Of Dean, αφού κατανάλωσαν σημαντικές ποσότητες E’s στα πρώτα raves, αποφάσισαν να κυριεύσουν τον κόσμο, έστω... και για πολύ λίγο χρονικό διάστημα.
EMF, όπως “Epsom Mad Funkers”, σύμφωνα με τους ίδιους, όπως “Ecstasy Mother Fuckers” σύμφωνα με τον βρετανικό tabloid τύπο της εποχής, όπως “Every Mothers Favourite” σύμφωνα με την αμυντική στάση της τότε δισκογραφικής τους εταιρίας, Parlophone. Όπως και να τους αποκαλέσει κανείς, αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποιος που να μην γνωρίζει τα τρία αυτά γράμματα-αρχικά, ή κυρίως να μην έχει ακούσει ένα από τα πιο πετυχημένα και πολυακουσμένα singles της περασμένης δεκαετίας. “You’re Fucking Unbelievable!” τραγουδούσε o αθυρόστομος James Atkin σε κατάμεστα στάδια όλου του κόσμου το 1990 και ο μουσικός κόσμος φάνηκε για λίγο να προσκυνάει την αυθάδη pop ενεργητικότητα του νεανικού group και τις ικανότητες του Ian Dench να γράφει καλογυαλισμένα διαμαντάκια με μια άγρια ομοφιά.
Το album “Schubert Dip” ήταν ένα από τα πιο πετυχημένα debuts της δεκαετίας με τραγούδια όπως τα “I Believe”, “Lies”, “Children” και “Girl Of An Age” να κερδίζουν την μάχη με τον χρόνο μέχρι και σήμερα οπότε και ακούγονται ιδιαίτερα ευχάριστα, θυμίζοντάς μας κάποιες άλλες εποχές. Δεν μπορεί όμως κάποιος να ισχυριστεί το ίδιο και για την συνέχεια. Μία συνέχεια που επεφύλαξε στους EMF μία ελεύθερη πτώση, πιθανότατα και αυτοκαταστροφική όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Γεγονός πάντως είναι εκτός της πολύ πετυχημένης διασκευής στο “Search & Destroy” των Stooges το EP καθώς και το album “Stigma” που ακολούθησε το 1992 σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν ως πετυχημένη συνέχεια για ένα group που υποσχέθηκε πάρα πολλά με την πρώτη δισκογραφική του δουλειά.
Το 1995 οι EMF επανήλθαν στην δισκογραφία με το ακόμα πιο μέτριο, στα όρια του κακού, για να πούμε την αλήθεια, “Cha Cha Cha”, το οποίο ίσως γλύτωσε την πυρά λόγω της εκτενής συμμετοχής του αγαπημένου πνευματώδους βρετανού κωμικού, και όχι μόνο, ηθοποιού Stephen Fry. Λίγους μήνες αργότερα, χωρίς προφανή λόγο κυκλοφορούν μία συμπαθητική διασκευή στο κλασικό “I’m A Believer” των Monkees, με guests στα φωνητικά τους Βρετανούς εκκεντρικούς κωμικούς Vic Reeves & Bob Mortimer και αυτό ήταν.
Οι EMF αποσύρθηκαν πίσω στο Forest of Dean, και γρήγορα ασχολήθηκαν με μια σειρά διαφορετικών projects, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο πετυχημένα. Φέτος όμως επέστρεψαν με το Best of album που έφτασε στα χέρια μας, το οποίο περιέχει και δύο νέα τραγούδια, “Incredible” και “Let’s go”, συνθέσεις πάντα του Ian Dench, ένα power-pop τραγουδάκι, με τον χαρακτηριστικό EMF ήχο το πρώτο, και πιο ώριμο folk pop το δεύτερο. Φήμες θέλουν να ετοιμάζουν νέο album το οποίο θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2002, κάτι που δεν πιστεύω πραγματικά να υπάρχουν πολλοί που θα το περιμένουν και με ιδιαίτερη αγωνία.
Σημείωση: H διπλή cd limited edition που έχουμε στα χέρια μας περιέχει και ένα cd με 11 remixes σε τραγούδια των EMF από ονόματα όπως οι Orbital, Dust Brothers, Afrika Bambataa και Apollo 440. Αν σας έλεγα ότι τις βρήκα και ιδιαίτερα πετυχημένες θα σας έλεγα ψέμματα, όμως από την άλλη κάποιο ενδιαφέρον το έχουν.
