Έγινε και αυτό. Την τελευταία φορά που ακούστηκαν θρησκευτικοί ύμνοι από το στερεοφωνικό μου ήταν όταν κάποια στιγμή έπερνα καθημερινά μια γερή δόση spirituals τραγουδιών σε σημείο που να νομίζει κάποιος ότι είχα μετατρέψει το σπίτι μου σε ναό μεθοδιστών και είχα καλέσει και φιλοξενούσα καμιά δεκαριά big mamas κατευθείαν από τις όχθες του Mississippi. Εδώ και αρκετό καιρό πάλι φιλοξενώ τρεις μορφάρες cowboys από το υπερήφανο Texas, οι οποίοι ως σύγχρονοι απόστολοι υμνούν τον Θεό, μιλώντας με τους αγγέλους, με τα όπλα στα χέρια βέβαια, και θεωρώντας ότι η πατρίδα τους είναι η Γη της Επαγγελίας. Να δω τι άλλο θα ακούσω σε αυτό τον αλλοπρόσαλο κόσμο.
Θα μπορούσαν ακόμα και να αφοριστούν, όχι μόνο από την Εκκλησία, λέμε τώρα, αλλά και από οποιονδήποτε σώφρων μουσικόφιλο, ως ιδιαίτερες περιπτώσεις που χρίζουν άμεσα ψυχική θεραπεία, (με άλλα λόγια, πιάστε τους ζουρλομανδύες), εάν όλο αυτό το concept δεν αποτελούσε το όχημα για 75 λεπτά αποκαλυπτικής πανδαισίας, οργισμένου post-rock feedback, ποιητικού space-rock ταξιδιού, από αυτά θα πραγματοποιούσαν ο Kevin Shields, ο Jason Spaceman, ο Efrim Menuck και ο Julian Cope εάν κάποια στιγμή αποφάσιζε ο Big Man επάνω, ότι ο Jeff Buckley χρειάζεται μία backing μπάντα για να Του ευλογεί τα γένια τις ώρες της μεσημεριανής ραστώνης.
Το διπλό πρώτο album των τριών rednecks από το Denton του Texas, βρίσκεται σε μία ξεχωριστή θέση στην σύγχρονη δισκογραφία. Ακόμα και εάν δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου οι θρησκευτικές εμμονές τους, τα υπερφίαλα πιστεύω τους και το άγχος για την πνευματική σωτηρία που φαίνεται να τους έχει κυριεύσει, δεν είναι δυνατόν να μην μείνεις έκπληκτος με την ικανότητά τους να δημιουργούν συνθέσεις που ακροβατούν ανάμεσα σε θρησκευτικούς ύμνους, προσωπικές εξομολογήσεις, πιο συμβατές rock φόρμες, και ονειρικά και εφιαλτικά ταυτόχρονα post-rock ηχοτρόπια, μέσα από μία ανεπαίδευτη και αβίαστη desert country αισθητική, η οποία φυσικά είναι κληροδότημα της καταγωγής τους.
Ο John T. Pearson με τόλμη και θράσος, (ή μήπως πρόκειται για αυτογνωσία των ικανοτήτων του;) μουρμουρίζει, μιλάει και τραγουδάει, ακόμα και a cappella, άλλοτε σαν άγγελος φέρων το μήνυμα του Θεού, ενώ και οι τρεις μαζί LTE, ως άλλοι καβαλάρηδες της Αποκάλυψης παρασύρουν μετά από λίγα μόλις δευτερόλεπτα τον ακροατή σε έναν ηχητικό Αρμαγγεδώνα.
Από την εποχή του George W. Bush, από την χώρα της σύγχησης, από την πολιτεία των όπλων και της θανατικής ποινής, από την Γη της Επαγγελίας των Lift To Experience με αγνή Χριστιανική Αγάπη και με μόνο μία κιθάρα.
Και όπως λένε και οι ίδιοι οι Lift To Experience σε μία ακόμα στιγμή αυτογνωσίας(;;;), “we’re simply the best band in the whole damn land… and Texas is the reason!”, οπότε ... Praise The Lord, even if he exists only in some confused people’s mind.
