O έκτος δίσκος των Low με τον απαισιόδοξο αλλά αναγεννησιακό τίτλο, έρχεται για ακόμη μία φορά να μας συγκινήσει χωρίς φυσικά να ξεφεύγει από το γνωστό και χαμηλών τόνων μοτίβο του. Και γιατί να αλλάξει άλλωστε. Όταν μάλιστα αποδεικνύεται περίτρανα ότι με την έκτη προσπάθεια, οι Low έφτιαξαν την καλύτερη δουλειά τους, η αλλαγή είναι το τελευταίο πράγμα που ευχόμαστε. Το Dinosaur Act ΕP που προηγήθηκε, μας έδωσε μία πρώτη γεύση του καινούργιου δίσκου, αλλά ευτυχώς δεν μας τα είπε όλα. Και αυτό, διότι το αγαπητό ζευγάρι των Μορμόνων Low, δημιούργησαν 12 εξαιρετικής ομορφιάς τραγούδια, καθιστώντας έτσι το Things We Lost In The Fire, έναν από τους δίσκους της χρονιάς.
Οι Mimi Parker και Alan Sparhawk, το παντρεμένο ζευγάρι που είναι ο πυρήνας των Low μαζί με τον μπασσίστα Zak Sally, εντυπωσιάζουν τόσο τραγουδώντας όσο και διαπρέποντας στα όργανα. Μία φιγούρα όμως, η οποία κρύβεται πίσω από τα mixers και τις κονσόλες, ο διάσημος Steve Albini, είναι ο καταλύτης για το μέγεθος του τέλειου ήχου του δίσκου. Δυνατή «ροκ-ίζουσα» παραγωγή, μινιμαλιστικά όργανα, αιθέρια φωνητικά και το πέπλο του θορύβου, είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παραγωγής. Με την έμπνευση δε των Low στη συγγραφή των μελωδιών, η δουλειά του Albini έγινε ακόμα ευκολότερη.
Το ηχητικό τοπίο των Low δεν παύει να βρίσκεται στο σκοτάδι. Είναι γεννημένο για λιγοστό φως και είναι προορισμένο για ελάχιστα απαιτητικές καταστάσεις. Στα δύο τραγούδια που τραγουδά μόνη της η Mimi (Lazer Beam και Embrace), η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμα πιο μελοδραματική, χωρίς όμως πομπώδεις οδυρμούς και θεατρινίστικους θορύβους. Το όνομα του συγκροτήματος και μόνο μιλά για την ένταση των τραγουδιών. Ο λυρισμός όμως είναι φανταστικός και οι στίχοι προσεγμένοι στο έπακρο. Το αποκορύφωμα του δίσκου ακούει στο όνομα Like A Forest. Διαρκεί μόνο 2 λεπτά και 27 δεύτερα, αλλά κρύβει μία πρωτόγνωρη μελωδία ικανή να συγκινήσει τους πάντες.
Ο Albini, αν και μάστορας του αφόρητου θορύβου, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει κατορθώσει να χαμηλώσει τα leds και να δώσει τα ηνία στα φωνητικά. Στο μαγευτικό July έχουμε μία πλυμμήρα από έγχορδα, ενώ η κιθάρα φαντάζει έτοιμη να ξεσπάσει, αλλά δεν το κάνει. Το Dinosaur Act είναι από τα καλύτερα του δίσκου, και το Ιn Metal που κλείνει το δίσκο συνοδεύεται από ακουστικές κιθάρες ενώ στο τελείωμα του, ο ρυθμός ανεβαίνει και χρωματίζεται ζωηρά.
Για τα τραγούδια που δεν μιλήσαμε, δεν οφείλεται στη ασημαντότητα τους. Με μεγάλη σιγουριά μπορώ να δηλώσω ότι οι Low στο Things we lost in the fire, έγραψαν τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους. Η πεσιμιστική αντιμετώπιση της μουσικής και της ζωής δεν μας πτοούν, αντίθετα μας συγκινούν. Όταν δε, συνοδεύονται από τόσο μελωδική συσκευασία, δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε.
