Βlowback:= (προφ. μπλόουμπακ), μετ.: ανάποδο φύσιμα αερίου ή καπνού, αργκό: «η ανάποδη». Το εξώφυλλο του καινούργιου cd του Tricky κοσμείται από τον ίδιο και μία γυμνή μαυρούλα με εξαιρετικό πλούσιο στήθος, η οποία φυσά στο στόμα του Tricky μία κατεβασμένη ρουφηξιά από μαριχουάνα. Οι προθέσεις και οι εντυπωσιασμοί είναι ξεκάθαροι. Η επιτήδευση είναι προφανής και ο καθένας μπορεί να καταλάβει ό,τι νομίζει για την συγκεκριμένη κίνηση. Ζήτω η αποποινικοποίηση.
Ας περάσουμε όμως στη μουσική, γιατί αυτή ενδιαφέρει και μόνο, διότι αν ασχοληθούμε με το τι περιέχει το μυαλό του Tricky και που αποσκοπεί ο ίδιος τότε προβλέπεται να χανόμαστε σε πολύ δύσβατα και σουρεαλιστικά μονοπάτια. Το Blowback είναι το πέμπτο LP του Αdrian Thaws (κατά κόσμο Tricky) και έχουμε ακούσει και διαβάσει ως τώρα αρκετά πράγματα με το πιο σύνηθες να είναι αυτό της προσιτής ταυτότητας και της αμεσότητας που έχει ο συγκεκριμένος δίσκος σε σχέση με τους τρεις προκάτοχούς του. Η ουσία όμως παραμένει. Ο Tricky δεν θα φτιάξει ποτέ έναν ευκολοχώνευτο και απλό δίσκο. Δεν του ταιριάζει. Η διαφορά από το Angel with dirty faces και το Juxtapose είναι εμφανής, αλλά το σκοτάδι παραμένει ασφυκτικό και αν περιμένετε να δείτε αχτίδες φωτός, τότε αγοράστε άλλο δίσκο. Μπορεί ο Tricky να πέρασε πολλά, να γλύτωσε την αυτοκαταστροφή και να έχει πλέον διαφορετική οπτική για την ζωή του, αλλά δεν έγινε και τόσο ποπ. Το Blowback είναι το θεωρητικό follow-up στο εκπληκτικό Maxinquaye του 1995, αλλά τελικά δεν είναι καλύτερο.
Η ιδιότροπη Island Records ξεφορτώθηκε τον Tricky πριν αρκετό καιρό και η Anti (παρακλάδι της Epitaph) τον πήρε στην προστασία της. Πλέον, σε μία ανοιχτόμυαλη και εναλλακτική εταιρία, ο Tricky γράφει έναν δίσκο και με μερικούς καλούς φίλους ηχογραφούν ένα δίσκο ο οποίος θα εντάξει τον ταλαιπωρημένο μουσικό και πάλι στην αφρόκρεμα της Βρετανικής σκηνής. Οι φίλοι του, πολλοί και ετερόκλητοι. Από την Alanis Morissette που ακούγεται απίστευτα ώριμη στο Excess μέχρι την Cindy Lauper στο αγχωτικό Five Days, συναντάμε μία κοινωνική πλευρά του Tricky που ως τώρα δεν είχαμε προβλέψει. Στο σκληρό Girls, ο Tricky έχει τη βοήθεια των δύο Peppers, Αnthony Kiedis και John Frusciante, οι οποίοι με την συνεισφορά τους μετατρέπουν το τραγούδι σε ένα κράμα trip-hop με Rage Against The Machine, δίνοντάς μας ένα διαμάντι το οποίο στην πρόσφατη συναυλία εκτοξεύθηκε στα 12 λεπτά με το riff της κιθάρας να χτυπά κατευθείαν στον εγκέφαλο.
Οι συνεργασίες δεν τελείωσαν. Ο Ed Kowalzyk των Live τραγουδά στο πρώτο single του δίσκου (Evolution Revolution, Love) και δημιουργεί ένα φοβερό αποτέλεσμα το οποίο κερδίζει ραδιοφωνικό χρόνο και γίνεται άμεση επιτυχία. Τέλος ο Frusciante με τον Flea συμμετέχουν στο #1 Da Woman προβάλλοντας έτσι μία funky και ποπ υφή του «Πρίγκιπα του Σκότους».
Στα περισσότερα τραγούδια, έχουμε και άλλη μία guest εμφάνιση, αυτή του Hawkman, ο οποίος είναι προσωπική ανακάλυψη του Chris Blackwell. Ο Hawkman – όπως ανέφερε και στο live review ο Τάκης Θανόπουλος – είναι αυτός που προσθέτει μία jamaican νότα στις διάφορες συνθέσεις με τα φωνητικά του, και αποτελεί τον καινούργιο Horace Andy. Η Ambersunshower, η οποία είχε έρθει και στην Αθηναϊκή συναυλία, τραγουδά στα περισσότερα τραγούδια και αποτελεί πλέον με σιγουριά την νέα μούσα του Tricky.
To κοινό του Τricky πλέον πολλαπλασιάζεται. Οι φανατικοί του σκληρού και ακατάληπτου ήχου του Αngel with dirty faces και Juxtapose ίσως δυσαρεστηθούν , αλλά οι παντοτεινοί υπέρμαχοι του Maxinquaye θα το καταευχαριστηθούν. Το ταλέντο του Adrian Thaws είναι αναμφισβήτητο και η προσφορά του στην φετινή δισκογραφία κρίνεται πέρα από ικανοποιητική.
