Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε που οι Billy Duffy και Ian Astbury μας άφησαν με το ομώνυμο album τους και πολλά -όπως είναι ευνόητο- έχουν αλλάξει στη σύγχρονη μουσική. Πάντα όμως ένα album-επιστροφή από ένα συγκρότημα όπως οι Cult παρουσιάζει ενδιαφέρον, ιδιαίτερα για τους επιμένοντες fans τους.
Πριν όμως πιάσουμε τους εαυτούς μας να μακρηγορούν με αμπελοφιλοσοφίες ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Το γνωστό παλιομοδίτικο κιθαριστικό rock των 80s είναι και πάλι το εφαλτήριο των εμπνεύσεών τους. Arena riffs, Zeppelin και δε συμμαζεύεται, κιθαριστικά σόλο, επιρροές από AC/DC, τα γνωστά συστατικά συνθέτουν το κλασικοροκάδικο background των συνθέσεων του νέου τους album.
Ενεργώντας έξυπνα όμως, και εν μέρει ανανεωτικά, φρόντισαν να μας δείξουν μια εκδοχή αυτού του ήχου για το 2001, στο οποίο φτάσαμε αισίως. Περνούν από τα 90s, το grunge και το industrial, έστω και ανεπαίσθητα, θυμίζουν Soundgarden, funk-ίζουν τον ήχο όπου χρειάζεται, παίζουν με samples και παραμορφωμένα φωνητικά.
Βέβαια, μην περιμένετε δα και δραστικές αλλαγές, αφού οι στίχοι, η συνθετική βάση, οι γνωστές αλλαγές tempo και τα ριφάκια προδίδουν τις αγάπες τους. Αν είχαν προσέξει λίγο παραπάνω το υλικό τους (το album ξεκινά πολύ δυνατά και κάνει κοιλιά στην συνέχεια) θα μιλάγαμε για μια μεγάλη επιστροφή. Με τα αν, όμως, δουλειά δε γίνεται! Εντούτοις, υποκλινόμεθα σε group που μας παραδίδουν album τέτοιας αξίας, μετά από τόσα χρόνια ζωής.
