20 Απριλίου του 2001 ο Manu Chao βρέθηκε στην σχολή Πολιτικών Επιστημών, στο πανεπιστήμιο του Μιλάνου, σε μια συνάντηση με τους φοιτητές, ανοιχτή και στον τύπο, με δικαιολογία την παρουσίαση της καινούργιας δουλειάς του, Proxima Estacion: Esperanza.
Λίγους μήνες πριν είχε γίνει δεκτός από τον Commandante Marcos στα στρατόπαιδα των Zapatistas στο Μεξικό… Στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας του για τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, Clandestino, βρέθηκε να ταξιδεύει με ένα τρένο όλη τη Λατινική Αμερική όπου έδωσε συναυλίες σε μέρη που κανείς πριν δεν είχε τολμήσει να πατήσει. Στην Κολομβία διέσχισε τις φυτείες των Narcos, αρνούμενος κατηγορηματικά την συνοδεία της αστυνομίας και λέγοντας: “είμαστε κλόουν, κανείς δεν θα πείραζε ποτέ έναν κλόουν”. Όντως, κανείς δεν τους πείραξε…
Αυτά νομίζω οτι αρκούν για να σας δώσουν να καταλάβετε, οτι ο Manuel Chao ειναι σίγουρα μοναδική προσωπικότητα στον κόσμο της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας. Πολιτικοποιημένος στο έπαρκο, αλλά και έξυπνος αρκετά ώστε να καταλαβαίνει ότι είναι απλά μουσικός, όπως δήλωνε στους φοιτητές στο Μιλάνο. Proxima Estacion: Esperanza, είναι λοιπόν ο καινούργιος δίσκος του μουσικού Manu Chao και ας μιλήσουμε γι’ αυτόν…
Το Proxima Estacion, ηχογραφήθηκε καταρχήν από ένα πολυεθνικό σύνολο 7 μουσικών το οποίο ο Chao έχει ονομάσει Radio Bemba. Ανάμεσα τους η Anouk συμμετέχει για άλλη μια φορά στα φωνητικά, ενώ στα πνευστά, αξίζει να αναφέρουμε νομίζω, τους Σικελούς Roy Pacci και Rosario Patania. Ακούγοντας όντως το δίσκο αυτό, νομίζεις οτι έχεις ανοίξει το ραδιόφωνο μέσα σ’ ένα σκονισμένο δωμάτιο ενός κακόφημου ξενοδοχείου στην Bogota! Ανάμεσα στα εφέ που χρησιμοποιεί ο Manu Chao, ανάμεσα, αλλα και κατά την διάρκεια των τραγουδιών, περιλαμβάνονται samples από λατινοαμερικάνικο ραδιόφωνο, κάνοντας το έτσι, ένα πολύ ζωντανό δίσκο.
Είναι δύσκολο να περιγράψεις την μουσική που κάνει ο Manu Chao, λόγω των πολλών στύλ που ανακατεύει. Χρησιμοποιεί πολύ, reggae-λατινοαμερικάνικους ρυθμούς, ενώ με τα φωνητικά του στο Proxima Estacion, δείχνει σε πολλά τραγούδια, την αγάπη του για τον Bob Marley, τραγουδώντας πάντα ένα υβρίδιο γαλλικών-ισπανικών (είναι ούτως ή άλλως, μισός γάλλος, μισός Βάσκος). Αυτό που αξίζει να σημειωθεί στο τραγούδι του, είναι οτι ενώ σε κάθε δίσκο του θα τον βρείς να τραγουδάει ένα σωρό διαφορετικά είδη μουσικής, το κάνει με μια ειλικρίνεια που σε κάνει να πιστεύεις ό,τι λέει και αυτό για μένα είναι δύσκολο και σπάνιο. Ένα χάρισμα που δεν το χουν πολλοί.
Για τα τραγούδια του δίσκου τώρα, έχουμε τα μελαγχολικά MI Vida και Denia (πραγματικά υπέροχο!), το χιουμοριστικό Vacaloca (τρελή αγελάδα), το γαλλικό καμπαρέ του Trapped By Love και του Rendez vous και τα Mariachi πνευστά του La Chinita. Η μουσική του Manu Chao είναι πραγματικά ένα ταξίδι σε χώρες και ρυθμούς… Και φυσικά το πρώτο single του δίσκου, Me Gustas Tu, είναι καταπληκτικό!
Εν κατακλείδι λοιπόν, το Proxima Estacion: Esperanza, είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος, για μένα σίγουρα μέσα στις 10 καλύτερες φετινές κυκλοφορίες. Πέρα από ποιοτικός, είναι ένας δίσκος που θα διασκεδάζετε να ακούτε, κάτω από τον καυτό Ελληνικό ήλιο, αυτό το καλοκαίρι.
