Tα σχέδια της διπλής αυτής μίνι-κασετίνας με τα καλύτερα του Buckley, τα είχε ανακοινώσει η Rhinο εδώ και αρκετό καιρό. Πριν από ένα μήνα, η συλλογή κυκλοφόρησε, και αναμένεται να μυήσει αρκετό κόσμο στην απόλαυση της φωνής και της μουσικής του Tim Buckley. Είναι όμως ικανή, μία συλλογή με 33 τραγούδια να αποδώσει πλήρως την ευφυία και τα μηνύματα που ήθελε να περάσει ο θλιμμένος τραγουδοποιός μέσα από τους 9 συνολικά δίσκους του? Και ναι και όχι. Ναι, γιατί ορισμένοι δίσκοι του Buckley δεν είναι καλοί και όχι γιατί ορισμένοι είναι τόσο καλοί που πρέπει να ακούγονται όπως συλλήφθηκαν και ηχογραφήθηκαν.
Έχω γράψει δεκάδες φορές ότι είμαι υπέρ της απόκτησης της πλήρους δισκογραφίας για κάθε μεγάλο καλλιτέχνη και ότι οι συλλογές με αποθαρρύνουν και δε λειτουργούν σωστά. Κάτι τέτοιο είχα γράψει και πέρυσι στο αντίστοιχο time of the season που ήταν αφιερωμένο στον Tim και συγκεκριμένα στους τρεις πρώτους δίσκους του. Τα αναμφισβήτητα όμως πλεονεκτήματα μιας τέτοιας συλλογής , γρήγορα αφαιρούν από το μυαλό του υποψήφιου αγοραστή τέτοιου είδους διλήμματα. Τόσο η τίμη, το πακέτο, το βιβλιαράκι όσο και η κλασσική έκφραση «Τα Καλύτερα» , είναι όπως και να το κάνουμε πρόκληση. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Και όταν δε, αυτές οι συγκεκριμένες συλλογές έρχονται από αξιοπρεπέστατες εταιρίες όπως είναι η Rhino, τότε γνωρίζεις εξ’αρχής ότι δεν πρόκειται να βάλεις σπίτι σου κάτι πρόχειρα δουλεμένο και ελλειπές. Έτσι λοιπόν και το “Morning Glory” αξίζει να μπει στο σπίτι όποιου δεν έχει ακούσει ξανά τον Βuckley.
Στην καλλιτεχνική αξία του τραγουδιστή, δεν πρόκειται να αναφερθώ. Υποθέτω ότι το συγκεκριμένο time of the season καλύπτει την πλήρη λατρεία που τρέφω χρόνια τώρα στην μεγάλη μουσική προσωπικότητα του Buckley. Αντίθετα να αναφερθώ στα τραγούδια που θα βρείτε μέσα στο κουτί, τα οποία προσπαθούν να καλύψουν όλη την δισκογραφική περίοδο του.
Στο πρώτο cd θα βρείτε κομμάτια μόνο από τους πρώτους τρεις δίσκους που κυκλοφόρησε ο Buckley και τέσσερα ακόμα από ένα live, το “Dream Letter / Live In London 1968” το οποίο επανεκδόθηκε για πρώτη φορά πέρσι. Πιο συγκεκριμένα. Από το ντεμπούτο και ομώνυμο album του τραγουδιστή , υπάρχουν τα “Wings”, “She is”, “Song slowly song”, “It happens every time” και “Aren’t you the girl”. Iκανοποιητικές επιλογές που συγκεντρώνουν τα πρώτα βήματα του μεγάλου τροβαδούρου στην show-business στα 1966. Από το αριστουργηματικό “Goodbye And Hello” συναντάμε τα “Pleasant Street”, “Hallucinations”,”No man can find the war”, “Once I was”, “Morning glory” και “Goodbye and hello”. Aν δε βλέπετε πουθενά το “Phantasmagoria in two” είναι γιατί οι παραγωγοί αποφάσισαν να συμπεριλάβουν μία live εκτέλεση του κλασσικού τραγουδιού από το δίσκο που αναφέραμε πιο πάνω. Και ενώ φαίνεται άδικο, μετά από μόνο μία ακρόαση, η live εκτέλεση είναι πανέμορφη και άξιζε να μπει στο cd. Τέλος από τον τρίτο και καλύτερο για πολύ κόσμο δίσκο του Βuckley, βρίσκουμε τα “Buzzin’ Fly”, “Strange Feelin’” και “Sing a song for you” αλλά όχι το επικό “Gypsy woman”. Ίσως η μεγάλη διάρκεια (12 λεπτά) δεν το καθιστούσε υποψήφιο.
Στο δεύτερο cd, τώρα τα πράγματα είναι πιο ασαφή. Σκεφτείτε το εξής. Από τους 9 δίσκους του Buckley οι τρεις πρώτοι εκπροσωπήθηκαν στο cd 1. Μένουν λοιπόν 6 δίσκοι για να βρουν τα καλύτερα και να τα τοποθετήσουν στο δεύτερο cd. Εδώ βέβαια η επιλογή δεν είναι και εξαιρετικά δύσκολή. Ο Buckley με τον τρίτο του δίσκο “Happy/Sad” άγγιξε το καλλιτεχνικό του peak και μετά δεν μπόρεσε να ξαναδημιουργήσει κάτι εξίσου αριστουργηματικό. Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστείτε ότι από το δίσκο του 1973 “Sefronia”, το μόνο κομμάτι που συναντάμε είναι διασκευή και πρόκειται για το κλασσικό “Sally go round the roses” που πρώτες έκαναν επιτυχία οι Jaynettes. Aντίθετα από τον πολύ καλό τέταρτο δίσκο “Blue Afternoon” (1969) συναντάμε 6 τραγούδια ενώ από τους “Lorca” (1970) και “Look at the fool” (1974) μόνον ένα από τον καθένα. Ένα όμως τραγούδι από το θεωρητικά μέτριο “Starsailor” (1970), το “Song to the siren” είναι αρκετό για να θεωρηθεί και το δεύτερο cd υπέροχο. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίσαμε το συγκεκριμένο κομμάτι από την εξαιρετική και ατμοσφαιρική διασκευή που του είχαν κάνει οι This Mortal Coil. Προσφάτως η συγκεκριμένη διασκευή «ντύνει» και μία διαφήμιση της τηλεόρασης και ξεφτιλίζει λίγο το κομμάτι αλλά δεν έχει και τόσο σημασία. Σημασία έχει πως η αυθεντική εκτέλεση του Buckley είναι αριστούργημα. Η φωνή και η θεσπέσια μελωδία μαζί με την κιθάρα είναι αρκετά για να ραγίσουν καρδιές και να χυθεί αρκετό δάκρυ. Σκοπός και αποτέλεσμα δηλαδή. Μάλιστα το “Song to the siren” ακούγεται δύο φορές στο δεύτερο cd, τη δεύτερη κλείνοντας το με μία εκτέλεση από την τηλεοπτική εκπομπή των Monkees στα 60’s, το “The Monkees TV Show”.
Είναι λίγο περίεργο να ακούω τη συγκεκριμένη συλλογή. Μετά από τις εκατοντάδες ακροάσεις των κανονικών δίσκων του Buckley, η σειρά και η χρονολογική ιεραρχία των τραγουδιών μου χτυπά κάπως άσχημα και έτσι φαντάζομαι θα λειτουργεί και σε άλλους που έχουν ήδη ακούσει τα κλασικά αριστουργήματα. Γι’αυτό, η συλλογή, ενώ περιέχει μεγάλα και φανταστικά τραγούδια, συστήνεται μόνο στους αμύητους του Buckley. Αυτοί θα βιώσουν ανεπανάληπτες στιγμές.
