Η κίνηση μιας μπάντας να κυκλοφορήσει ένα , πόσο μάλλον το πρώτο , live album της είναι σχεδόν πάντα αποτέλεσμα υπέρμετρου ενθουσιασμού. Υπάρχουν και εξαιρέσεις φυσικά, που η ατμόσφαιρα του live για ένα συγκρότημα είναι τόσο δυναμική και μαγευτική που μία κυκλοφορία φαντάζει το λιγότερο αναγκαία (βλ. Tindersticks, Fuzztones, Βοb Dylan, James Brown μεταξύ άλλων). Ωστώσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τους Βig In Iowa, που ίσως θα έχετε μαντέψει ήδη ότι προέρχονται από τη συγκεκριμένη πολιτεία των Η.Π.Α. Σαν επιστέγασμα όλων έρχεται και η δήλωση του μπροστάρη του group Βob Burns, ότι δεν ήταν και η καλύτερη τους εμφάνιση αυτή που ηχογραφήθηκε. Και ερωτώ εγώ? Τι περιμένει άραγε από τους μουσικόφιλους η μπάντα και η εταιρία τους? Μάλλον τους αρκεί η πίστη των φανατικών. Παραπέρα, εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να διακρίνω κάποιο μέλλον.
Όσο για τη μουσική, που είναι και το βασικότερο στοιχείο, κινείται ανάμεσα στην country και στο κλασσικό ροκ. Επιρροές τόσο από Neil Young και The Band όσο και από Steve Earle. H ατμόσφαιρα του live είναι συμπαθητική και ξέρει πότε πρέπει να ροκάρει και πότε να ρίξει τους τόνους. Η προσθήκη μάλιστα ορισμένων διασκευών δρα προς όφελος του ακροατή. Πιο συγκεκριμένα τα “Going up the country” , “Ohio” και “Rockin’ all over the world” των Canned Heat, Crosby, Stills, Nash & Young και John Fogerty αντίστοιχα είναι σωστά επιλεγμένα και ταιριάζουν μία χαρά με το στυλ της μπάντας.
Η εμφάνιση αυτή των Big In Iowa ήταν η τρίτη που έγινε στο περσινό τους tour στη Γερμανία. Η Blue-Rose Records (Γερμανική φυσικά) κυκλοφόρησε τα δεδομένα του 8-track DAT που χρησιμοποιήθηκε και μάλιστα δεν έκανε την παραμικρή επεξεργασία στον ήχο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Τα όργανα και τα φωνητικά ακούγονται απίστευτα καλά, και κάτι τέτοιο μαρτυρά τα πολύ προσεγμένα clubs που υπάρχουν στην Γερμανία σε αντίθεση με ξέρετε ποιάς χώρας. Όσον αφορά τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, αυτά είναι μία προσεγμένη επιλογή κομματιών από τους τρεις δίσκους που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα η μπάντα. Μερικά είναι αρκετά καλά και μελωδικά σαν τα “Rewind” , “Don’t be mad” και “Justine”. Τα φωνητικά του Βurns έχουν κάτι από Neil Young , το οποίο μόνο καλό μπορεί να είναι.
Το ουσιαστικό στοιχείο όμως αυτής της κυκλοφορίας, που κυμαίνεται στη μετριότητα, είναι ότι θα το βαρεθείτε σύντομα. Μία πολύ καλύτερη λύση είναι η ακράση των κανονικών studio δίσκων και αν ενθουσιαστείτε , που δεν αποκλείεται κυρίως με το ομώνυμο ντεμπούτο τους , τότε δώστε μία ευκαιρία και στο live.
