To “Any Other City” των Life Without Buildings είναι το πρώτο υποψήφιο ντεμπούτο (εξαιρείται φυσικα ο Malkmus, λόγω Pavement) για καλύτερο της χρονιάς αν και φοβάμαι (ή ελπίζω) ότι θα βρεθεί κάτι καλύτερο. Το album κυκλοφόρησε στα τέλη του Φλεβάρη παράλληλα με τους συμπατριώτες τους Arab Strap και είναι δεδομένο πλέον ότι υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι στην Αθήνα (τουλάχιστον) που το περίμεναν σαν τρελοί. Ο λόγος ήταν τα τρία singles που είχαν προηγηθεί και είχαν αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις. Όσοι βέβαια τα είχαν προμηθευθεί, να δυσανασχετήσουν όταν μάθουν ότι μέσα στο ντεμπούτο βρίσκονται 4 από αυτά (συμπεριλαμβανομένου με επιλεγμένα b-sides). Ίσως η παραγωγικότητα των Σκωτσέζων να βρίσκεται σε χαμηλά ακόμα επίπεδα, ή τα άτομα δεν ξέρουν τον ορισμό του b-side. Το “New town” βέβαια που ήταν b-side στο “The Leanover” είναι εξαιρετικό single και θα ήταν αμαρτία αν έλειπε από το δίσκο, οπότε αντιλαμβάνεστε ότι το επιχείρημα μου χωλαίνει.
Οι Life Without Buildings πήραν το όνομα τους από ένα b-side (πάλι) των Japan. Προέρχονται από την Γλασκώβη , όπου και πρωτοσυναντήθηκαν στο Glascow School Of Art και κάπου στα 1999 σχηματίστηκαν. Ο ήχος τους είναι καθαρός post-punk και δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερη εταιρία από αυτή που τελικά υπεγραψαν. Η Tugboat Records , η οποία είναι θυγατρική της θρυλικής Rough Trade ήταν ότι καταλληλότερο γι’αυτούς.
Η τετραμελής ομάδα αποτελείται από τους Will Bradley (drums), Chris Evans (bass), Robert Johnson (guitar) και Sue Tompkins (vocals). Για τα πρακτικά μόνο ο Johnnson είναι Σκωτσέζος.
Ο δίσκος περιέχει 10 τραγούδια συνολικής διάρκειας 45 λεπτών. Το στυλ των τραγουδιών είναι ομοιόμορφο και πότε-πότε κουραστικό και αυτό χάρη στην λεπτή φωνή της Sue Tompkins. Μπορεί για παράδειγμα ύστερα από πολύωρα ακούσματα, να εκνευριστείτε και να βρίζετε. Αλλά ο ήχος των οργάνων είναι άρτια δουλεμένος, αγαπητός και πολύ ενδιαφέρον. Οι ήρωες της μπάντας βρίσκονται κάπου ανάμεσα στους Television, στους PiL και στους ESG. Θυμίζουν και λίγο τους Λονδρέζους Novak, αλλά η φωνή όπως είπαμε και πριν κάνει το συγκρότημα ένα πράγμα το οποίο δεν μπορείς να το συγκρίνεις με κάτι συγκεκριμένο.
Η αλήθεια είναι πάντως, πως ο ενθουσιασμός μου προτού πάρω το δίσκο και αφού είχα ακούσει τα singles, έπεσε κατακόρυφα. Το album δεν έχει να προσθέσει κάτι εξαιρετικό και κινείται σε μέτρια επίπεδα. Η μπάντα θέλει πολύ δουλειά ακόμα στο συνθετικό της μέρος , γιατί αν νομίζουν ότι μόνο με ένα πανέμορφο single (Νew Town) θα κατορθώσουν να καθιερωθούν είναι γελασμένοι. Με το μέρος τους όμως είναι και θα πρέπει να είναι πολύς κόσμος κυρίως στη Βρεττανία. Αυτό γιατί, δεν υπάρχουν πολλά καινούργια συγκροτήματα με τέτοιο ήχο, οπότε κάτι τέτοιο τους κάνει μοναδικούς αλλά αυξάνει παράλληλα τις προσδοκίες του κόσμου. Ας ελπίσουμε ότι ο δεύτερος δίσκος, δεν θα έχει βιασύνες και πασαλείμματα. Η παραγωγή είναι καλή, τα όργανα ακούγονται υπέροχα, η φωνή έχει ψεγάδια αλλά συμπαθιέται. Το μέλλον μπορεί να είναι δικό τους. Απλά λίγη περισσότερη προσοχή χρειάζεται.
