Θα ήθελα να ξεκινήσω αυτή τη δισκοκριτική με μία δανεική σκέψη από τον Nick Hornby. Ο τελευταίος δια στόματος του ήρωα του Rob, στο βιβλίο (και στην ταινία) High Fidelity εκφράζει μία άποψη την οποία δεν είχα πολυσκεφτεί. Συγκεκριμένα υποστηρίζει πως οι γονείς ανησυχούν περισσότερο για τα παιδιά τους που βλέπουν βιαίες ταινίες, παίζουν αισχρά video-games και δεν ασχολούνται καθόλου με τα πραγματικά χιλιάδες τραγούδια που μιλούν για πόνο, μιζέρια, θάνατο και άλλα καταθλιπτικά θέματα. O Damien Jurado συμπεριλαμβάνεται στην εν λόγω κατηγορία, αν και ο ίδιος δεν το δέχεται. Αυτό όμως θα το αναλύσουμε παρακάτω.
Τρίτος δίσκος για τον αμερικάνο τραγουδοποιό που μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο Waters Ave S. και το περσινό Rehearsals for Departures φαίνεται πως έχει βαλθεί να σπρώξει σε κατάθλιψη πολλούς νέους, αν και όπως υποστηρίζει αυτός, το μόνο που θέλει είναι να τους κάνει να σκεφτούν και να αναλογιστούν κάποια σοβαρά ζητήματα στη ζωή, παύοντας πια να προσπαθούν να τα αποφεύγουν. Για παράδειγμα ο θάνατος. Το ζοφερό αυτό μυστήριο της τερμάτισης της ζωής απασχολεί σε εξωφρενικό βαθμό τον Jurado, που με ευκολία μπορούμε να πούμε ότι του έχει γίνει μανία. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις, ο φόβος του αγνώστου και η άγνωστη εξέλιξη (αν υπάρχει) της μεταθανάτιας ζωής, έχουν γίνει τεράστια πηγή έμπνευσης για τον τραγουδοποιό. Στο αμερικάνικο Magnet , ο Jurado εξομολογείται ότι δεν του αρέσει η ιδέα του θανάτου και ότι πολύ απλά δεν τον καταλαβαίνει. Συνεχίζει δε και υποστηρίζει πως η μουσική του δεν είναι και τόσο καταθλιπτική, αν οι ακροατές του αποφασίσουν να κατανοήσουν κάποια ζωτικά νοήματα και αξίες της ζωής.
Και κάπου εδώ είναι που αποκτά σημαντική αξία το “Ghost Of David”. Έχουμε ούτως ή άλλως αποδείξει ότι στη χώρα μας αρεσκόμαστε σε θλιμμένους τραγουδοποιούς (βλέπε Cave, Tindersticks, Oldham, Spain και πολλούς άλλους), που ο Jurado θα έιναι κάποιος που θα συγκινήσει αρκετούς. Και πέρα από τη θεματολογία των τραγουδιών που εκτός του θανάτου ασχολούνται με την απώλεια, τις κατεστραμμένες σχέσεις και άλλα εξίσου καταθλιπτικά συναισθήματα, η μουσική είναι με μία λέξη απλά θαυμάσια. Κιθάρα, λίγα πλήκτρα, ξυράφια, χάπια και ναρκωτικά. Μία μετενσάρκωση του Nick Drake που συναντιέται με τον Bill Callahan (Smog) και συνθέτουν μουσική παρέα με τον Will Oldham. Ακούγεται υπέροχο, και πιστέψτε με έτσι είναι. Το album ηχογραφήθηκε στο σπίτι του Jurado με υποτυπώδη παραγωγή, αλλά σίγουρα με πολύ μεράκι. Τα τραγούδια "Great Today" , “Walk With Me" , "Ghost in the Snow" και “Tonight I will retire” είναι εξαιρετικά με αποκορύφωμα το τελευταίο, στο οποίο αμυδρά ξεχωρίζει μία ηλιαχτίδα αισιοδοξίας από τον συνθέτη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έλυσε όλα του τα προβλήματα.
Αναμφισβήτητα, το “Ghost Of David” είναι η πιο σοβαρή από τις τρεις του Jurado. Ένας δίσκος που δεν απευθύνεται σε όλους, και κυρίως πρέπει να τον αποφύγουν οι υποψήφιοι αυτόχειρες. Θέλω να πιστεύω πως ο σκοπός του Damien Jurado, θα βρεί αντίκτυπο. Θα βρει δηλαδή ακροατές που θα επεκτείνουν τις υπαρξιακές και φιλοσοφικές αναζητήσεις τους μέ τη βοήθεια του δίσκου. Αν πάλι αυτό δεν συμβεί, ξαναδοκιμάστε αφού κάνετε ένα «διάλειμμα» στον Καμύ και στον Μπέργκμαν.
