Θα πρέπει να είναι τυφλός και κουφός κάποιος, ο οποίος λέει ότι ασχολείται με τη μουσική λίγο πιο σοβαρά από τον μέσο ακροατή, για να μην προσέξει το τέλμα στο οποίο έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια η βρετανική κιθαριστική σκηνή. Με ελάχιστες εξαιρέσεις σπουδαίων groups και καλλιτεχνών με κάποια ιστορία αλλά και αισθητική, τα περισσότερα groups, ιδιαίτερα τα νέα, φαίνονται ανίκανα να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό και φρέσκο στην μουσική που παράγουν οι Βρετανοί. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, ότι όλο και περισσότερα Αμερικάνικα groups, με νέες προτάσεις και ιδέες, επιτυγχάνουν την καλλιτεχνική και, έως ένα σημείο, εμπορική αναγνώριση στην ανατολική πλευρά του Ατλαντικού.
Εν το μεταξύ βέβαια, κάποιοι νέοι βρετανοί μουσικοί αρχίζουν να την ψιλιάζονται την κατάσταση και δίπλα στα albums των όποιων Ride, Verve, και My Bloody Valentine, τοποθετούν όλο και περισσότερα των Sebadoh, Mercury Rev και Smog. Κάπως έτσι πρέπει να είναι και η ιστορία για τους Lowgold, το νέο κουαρτέτο που από το καλοκαίρι, οπότε κυκλοφόρησαν το πρώτο EP, The 108 EP, έως τώρα με το ντεμπούτο album τους για την Nude, τράβηξαν το βλέμμα πολλών μουσικόφιλων.
Ο Darren Ford, βασικός συνθέτης, στιχουργός και φωνή του group, αν μη τι άλλο πρέπει κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του Just Backward Of Square, να είχε λιώσει τα πρόσφατα albums των Sebadoh, Grandaddy και Elliott Smith. Μην φανταστείτε βέβαια ότι οι συνθέσεις που τελικά ηχογράφησαν είναι ισάξιες με αυτές των προαναφερθέντων αγαπημένων καλλιτεχνών. Οι Lowgold σίγουρα στο σημείο στο οποίο βρίσκονται ως ένα group στα πρώτα βήματα του, δεν ήταν δυνατό να πλησιάσουν τα αριστούργηματα που κατά καιρούς έχουν γράψει οι Αμερικανοί συναδελφοί τους. Άλλωστε βέβαια είναι και Βρετανοί. Όσο και αν προσπαθήσουν, πάντα ο ήχος τους θα εμπεριέχει κάτι από αυτή την συμβατικότητα και τον κιθαριστικό συντηρητισμό που χαρακτηρίζει τη σκηνή της χώρας τους τα τελευταία χρόνια.
Δεν μπορεί όμως κανένας να αμφιβάλλει για την ομορφιά ορισμένων τραγουδιών του Just Backward Of Square. Τα singles Mercury και In Amber σίγουρα ξεχωρίζουν για τα όμορφα πολυφωνικά backing vocals, αλλά και την μελαγχολική διάθεση η οποία βέβαια πάντα σπάει λίγο με ένα χαμόγελο, ενώ το Counterfeit είναι το πιο γρήγορο και ραδιοφωνικό τραγούδι του album. Οι υπόλοιπες συνθέσεις, με το Beauty Dies Young να ξεφεύγει λίγο, δεν είναι ικανές να τραβήξουν ιδιαίτερα την προσοχή του ακροατή. Σε άλλες στιγμές τα φωνητικά του Ford ακούγονται «λίγα» και άλλοτε οι συνθέσεις πάσχουν από αυτό το «κάτι» που θα τις κάνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας και να μας κάνουν να μην πατήσουμε το skip την άλλη φορά που θα τοποθετήσουμε το album στο στερεοφωνικό μας.
