Τους Delta 72 τους "γνώρισα" το καλοκαίρι που μας πέρασε. Μου δώρισαν το δεύτερο τους δίσκο με τίτλο "The Soul Of A New Machine" που κυκλοφόρησε στα 1997 και κυριολεκτικά έπαθα πλάκα. Φανταστείτε τον ήχο των Blues Explosion του Jon Spencer. Βγάλτε τώρα όλα τα blues στοιχεία και αντικαταστείστε τα με R&B/soul ήχους. Αυτοί είναι οι The Delta 72. Εννοείται φυσικά ότι είναι Αμερικάνοι και μαζί με τους Jon Spencer Blues Explosion, Make Up, Boss Hog και πολλούς άλλους εκπροσωπούν το νέο Αμερικάνικο βαρύ κιθαριστικό rock'n'roll. Εμένα αυτός ο ήχος με τρελλαίνει. Είναι σαν να μπαίνεις ολόκληρος στην πρίζα για λίγα λεπτά και να νιώθεις πράγματα ανατριχιαστικά με μεγάλη οργή, ένταση και δυναμισμό. Η κατεξοχήν δηλαδή έννοια του rock'n'roll.
Το 000 είναι ο τρίτος δίσκος του group. Στα 1995 είχε κυκλοφορήσει ο πρώτος τους (The R&B Of Membership), στα 1997 ο δεύτερος και φέτος το 000. Μένοντας στα κλασσικά αμερικάνικα πλαίσια του συγκεκριμένου ήχου, όλα τα δισκάκια κυμαίνονται στα 35 λεπτά (νοσταλγοί των κλασσικών 60's garage δίσκων;) και έχουν γνώριμα σκαμπανεβάσματα στη διακύμανση του κεφιού και των ταχυτήτων.
Με τέσσερα άτομα στην σύνθεση τους, οι Delta 72 παίζουν τα βασικά όργανα με το αστείρευτο κέφι που τους διακατέχει. Με αρκετές διαφορές από την οriginal σύνθεση του πρώτου δίσκου, η μπάντα πλέον έχει στο δυναμικό της τους M. Boyce, G. Foreman, J. Kourkounis και B. Reckahn στα hammond/πληκτρα, κιθάρα/vocals, drums/percussion και bass αντίστοιχα. Ο Boyce κατά καιρούς παίζει και στους Boss Hog.
Όπως είπαμε και στην αρχή , η διαφοροποίηση του ήχου από τον ήχο π.χ. του Jon Spencer οφείλεται στην αγάπη της μπάντας για την soul. Μία τέτοιου είδους αγάπη εκδηλώνεται κυρίως μέσα από το hammond αλλά και από τα backround vocals. Στο τρίτο κομμάτι δε (Just another let down) ακούγεται και ένα minimoog που είναι πράγματι εξαιρετικό.
Το Mojo έγραψε ότι οι Delta 72 μοιάζουν σαν τον Alice Cooper - αρχηγό στους Booker T. & The MG's. Και δεν απέχει και πολύ. Πρωτόγονη αγριάδα στις κιθάρες, η οποία ενδείκνυται για πρόστυχους χορούς σε πάρτυ με την συνοδεία κυριών α-λα Cristna Martinez (το έτερο ήμισυ του Jon Spencer) μέχρι τελικής πτώσεως.
Κατά την ακρόαση του cd, δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να σηκωθείτε για να χαμηλώσετε την ένταση. Τα παιδιά παίζουν Δυνατά. Και το οφείλουν άλλωστε. Κουβαλούν μία κληρονομιά (βλέπε MC5 κ.ο.κ.) που πρέπει να μεταμορφώσουν με επιτυχία στα 2000 που βρισκόμαστε. Η ένταση του ήχου είναι σημείο αναφοράς. Το γεγονός ότι τα live τους στην Αμερική είναι φανταστικά δεν μας προκαλεί κάποια έκπληξη, αντίθετα ενισχύει τη θέληση μας για να τους δούμε εδώ. Αν με μία λέξη έπρεπε να περιγράψω την μουσική των Delta 72 θα έλεγα αυτήν: "Σκοτωμός".
Για κάποιον που διάβασε τώρα πρώτη φορά για τους D72 και θέλει να ακούσει κάποια δουλειά τους, του προτείνω να αρχίσει από το δεύτερο δίσκο. Εκεί γίνεται πραγματικά χαμός. Μετά να περάσει στο 000 και τέλος στον πρώτο. Τα απαραίτητα συνοδευτικά είναι τα πονήματα των Make Up και τα αριστουργήματα του Jon Spencer. Θα χτυπιέστε για πολλές ώρες με καθαρόαιμο αμερικάνικο rock'n'roll.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
