Photek - Solaris

Μια από τις πιο αινιγματικές προσωπικότητες της σύγχρονης ηλεκτρονικής σκηνής είναι βέβαια ο Rupert Parkes. Ο δαιμόνιος αυτός παραγωγός από το Ipswich, αφού κυκλοφόρησε δεκάδες singles σε διάφορα labels και με διαφορετικά ονόματα, κατέληξε σε ένα δύστροπο και σκοτεινό drum'n'bass ιδίωμα το οποίο χαρακτηρίζει και τις κυκλοφορίες του ως Photek. Πριν καν μάλιστα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του, το 1997, είχε δημιουργήσει ήδη ένα μύθο γύρω από το όνομά του, υποβοηθούμενος από single-δυναμίτες όπως τα Hidden Camera και Seven Samurai.

Η μανία του να κλΕίνεται στο studio και να δουλεύει τον κάθε ήχο για μέρες, τον οδήγησαν σε όλο και πιο περίεργα μουσικά μονοπάτια, χαρακτηριζόμενα από δύστροπα beats, περίεργα σκοτεινά samples και ένα σκληρό techno feeling που απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τις πιο "συμβατικές" κυκλοφορίες του στην Good Looking, την εταιρία του LTJ Bukem. To Modus Operandi, τρία χρόνια πριν, ήταν βουτηγμένο μέχρι τα κοκάλα σε αυτό το κλίμα, με αποτέλεσμα να είναι αρκετά βαρύ ακόμα και για τους μυημένους.

Επόμενο είναι μετά από όλα αυτά η επιστροφή του με το Solaris να αναμένεται όσο λίγες κυκλοφορίες (βλέπε Roni Size) αυτό το φθινόπωρο. Το τι συμβαίνει τώρα στα 55 λεπτά του Solaris δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αναμενόμενο. Ενώ ο δίσκος ανοίγει με τα γνώριμα μεταλλικά beats του Terminus (το οποίο θα μπορούσε να είναι κάλλιστα στο Modus Operandi) γρήγορα μετακινείται ηχητικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και καταλήγει σε ένα μείγμα techno και acid house. Μάλιστα σε δύο κομμάτια συναντάμε τα φωνητικά (!!) του εκ Chicago Robert Owens ο οποίος ειδικά στο Mine to Give δίνει μια back-to-basics Chicago house χροιά. 

Στα Can't come down και Infinity έχουμε μια σύντομη επιστροφή των breakbeats, αφού αμέσως μετά ο ήχος γίνεται πολύ πιο μίνιμαλ και σκοτεινός. Το Halogen μας επαναφέρει σε σκοτεινές αλλά και ηλεκτρισμένες διαδρομές ενώ το Lost Blue Heave που ακολουθεί είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Τα γυναικεία φωνητικά παραπέμπουν στην σκηνή του Bristol με τη μόνη διαφορά ότι ο Photek δεν κάνει τίποτα για να γλυκάνει και να γεμίσει τον ήχο. 

Η γενική αίσθηση που σου δίνει το Solaris είναι αυτή της περιπέτειας. Περιπέτειας στο σύγχρονο ηλεκτρονικό underground αλλά και στο ατιθάσευτο εσωτερικό κόσμο του κυρίου Parkes. Ο οποίος κατάφερε για άλλη μια φορά να παρουσιάσει κάτι που τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του και να δείξει κάποια ψήγματα της αν μη τι άλλο μεγαλοφυούς (ίσως και μεγαλομανούς) προσωπικότητας του.