Placebo - Black Market Music

Παρά την 'προκλητική' τους εμφάνιση, οι Placebo είναι ένα κατά βαση κονφορμιστικό και ελάχιστα εξελισσόμενο σχήμα. Η κιθάρα του Brian Molko, το μπάσο του Stefan Olsdal και τα drums του Steve Hewitt συνιστούν -μαζί με κάποιες προσθήκες πλήκτρων- μια καθαρή ροκ τριάδα που, αν και διαφεύγει σε μικρούς (ελεγχόμενους) λαβύρινθους κακοφωνίας, κρατά την αγάπη για τη μελωδία και τους ξεσηκωτικούς ρυθμούς, μ'εκείνη τη μετα-punk γλύκα που σε κάνει να χορευεις ασταμάτητα ακόμα κι όταν ακούς πικρούς στίχους. Στο νέο τους album δε διαφέρουν και πολύ τα πράγματα: Η σεξουαλική επιθετικότητα του πρώτου δίσκου και η μελαγχολική αύρα του δεύτερου εμπλουτίζονται με κάποια σποραδικά electro κόλπα και ακόμα και -έστω και παρωχημένες- big beat προσμίξεις. 

Κεντρικό σημείο και σ'αυτή την κυκλοφορία είναι η glam περσόνα του Brian Molko, μια συμπαθέστατη καρικατούρα που μας κέρδισε στο προπέρσινο rockwave festival. Αποτελεί το κέντρο είτε με την ιδιότυπη ερμηνεία (είτε σ'εκνευρίζει, είτε λατρεύεις την παγερή και πομπώδη ταυτόχρονα εκφορά της) του, είτε με τους λεκτικούς συνδυασμούς που αυτή τη φορά έχουν ως κεντρικό θέμα τις κάθε είδους εξαρτήσεις. Οι στίχοι του γίνονται όλο και λιγότερο προσωπικοί και αυτοβιογραφικοί και αναπτύσσονται περισσότερο ως ιστορίες για άνθρωπους με εντονα αισθήματα, άνθρωπους που έχουν κάνει στην άκρη για λίγο τις ανέλεγχτες ηδονιστικές τους τάσεις, εξαρτώμενοι περισσότερο από άλλους ανθρώπους, την ίδια την αγάπη, τα ναρκωτικά -είναι ίδια η ευαισθησία που σε κάνει εύθραυστο σε κάθε είδους εξαρτήσεις, ισχυρίζεται εδώ ο Molko. Μάλιστα, απομακρυνόμενος ακόμα περισσότερο το image του πρώτου δίσκου, αρχίζει να καταπιάνεται με πιο πολιτικά ζητήματα, και ο λόγος του να αποκτά ουσία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποφεύγει τις γενικολογίες.

Το album ανοίγει με το "Taste In Men" ένα big beat δυναμίτη κομμάτι βγαλμένο από το "Block Rockin’ Beats" των Chemical Brothers, το οποίο δημιουργεί ελαφρώς εσφαλμένη εντύπωση, καθώς ελάχιστα είναι ενδεικτικό του κλίματος του album, που ισορροπεί ανάμεσα σ'αυτό που για τους Placebo θα μπορούσε να ονομαστεί edgy, παθιασμένη, αγχωτική μπαλλάντα και τις ξεσηκωτικές στιγμές με το feeling των Joy Division, με έντονες τις επιρροές από industrial σχήματα αλλά και τις μαγνητικές αποδράσεις θορύβου των Sonic Youth. 

Η έκπληξη όμως έρχεται με ένα κομμάτι περισσότερο κοντά σ'αυτό που οι Limp Bizkit και Kid Rock κάνουν. Το "Spite and Malice" (περί ου ο λόγος), εκτός του ότι διαπνέεται από την ηχοχρωματική σφραγίδα των Placebo (οι κιθάρες είναι γνώριμες και δεν έχουν το μεταλλικό όγκο των προαναφερομένων) δεν έχει τον αρνητισμό και την ουσιαστική έλλειψη συναισθηματισμού που διακρίνει τους πρώτους. Άλλωστε παρά τα μαύρα σύννεφα που κρέμονται πάνω από το album και τη συχνή μνεία του θάνατου, οι Placebo παραμένουν μια μπάντα που απεχθάνεται τα αδιέξοδα. 

Δεν λείπουν και οι απλές κιθαριστικές uptempo pop μελωδίες, όπως το "Special K", που αποδεικνύουν ότι οι Placebo είναι ουσιαστικά άσοι στο να γράφουν κομμάτια που θα λύνουν τα χέρια ραδιοφωνικών παραγωγών και DJs. Μπορεί κανείς να το γενικεύσει, βέβαια, σε μικρότερη έκταση, για όλο το album. Να πει δηλαδή ότι όλα σχεδόν τα κομμάτια κολλούν στο μυαλό, κάτι όμως που (δείγμα των καλών δίσκων) δεν έχει τις γνωστές επιπτώσεις στο διάστημα της παραμονής του στο top των δίσκων που βρίσκονται στο ηχοσύστημά μας.

Χωρίς πολλά πολλά λόγια, οι Placebo έγραψαν ένα πολύ καλό, ευθύ, accessible album (με κάποιες κουραστικές στιγμές και αρκετές πολύ καλές), με το γνωστό παθιασμένο ήχο που τρομάζει και εμπνέει, χωρίς να φέρνει κάτι το ιδιαίτερο ή να επιθυμεί να αλλάξει κάτι στη σύγχρονη (βρετανική) μουσική. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι τα βασικά ερεθίσματά τους πηγάζουν από τους Depeche Mode, Throwing Muses, Joy Division, Sonic Youth και Dead Kennedys - από μια πολυσυλλεκτική αρμάδα συγκροτημάτων που ελάχιστη επαφή έχουν να κάνουν με τη βρετανική κιθαριστική pop/rock σκηνή στην οποία ο εγχώριος (τους) Τύπος τους ενέταξε. Η ουσία όμως είναι ότι αποτελούν μια γνήσια και ειλικρινή rock μπάντα που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα από τις υπόλοιπες βρετανικές που σημειώνουν επιτυχία.