 |
Oι Bon Jovi για την εποχή εκείνη που μεγαλούργησαν εμπορικά ήταν ακριβώς ότι έπρεπε. Φωνή ξεσηκωτική αλλά όχι βάρβαρη ώστε για να προσελκύει και τα 14χρονα κορτσάκια, το απαραίτητο "rock" -μαλλί και γενικότερα- στυλάκι, μπαλλάντες σχεδιασμένες για κάρφωμα στο νο.1 και ξεσηκωτικούς, πιασάρικους ρυθμούς για ατέλειωτο χοροπήδημα στα live.
Οι αναμνήσεις από εκείνη την εποχή μάλλον ταιριάζουν με τα απομεινάρια της μνήμης από κάθε δραστηριότητα που έρχεται και φεύγει. Βλαστημά κανείς να τελειώσει από το στρατό, κι όμως λίγα χρόνια μετά αναπολεί εκείνες τις στιγμές, βαριέται απίστευτα στα σχολικά θρανία και αναμένει τα τεμπέλικα φοιτητικά χρόνια, ώσπου να αναπολήσει τα πρώτα - άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Θα ήταν υποκριτικό λοιπόν να μην πω ότι δεν αναπολώ εκείνες τις εποχές της μουσικής μεγαλομανίας και του mainstream stadium rock κατακλυσμού, κι ας τις θεωρώ πλέον cult και απαράδεκτες αισθητικά. Ήταν η ηλικία και η εποχή και όλα.
Όμως πλέον και τα δύο έχουν αλλάξει. Kομμάτια όπως τα "Two Story Town" και "The Next 100 Years", ή ακόμα και το πρώτο single "It's My Life" δεν είναι άσχημα και ίσως να στέκονταν αξιοπρεπώς ανάμεσα στα "Livin' on a Prayer" και "You Give Love a Bad Name", απλά μοιάζουν τόσο "στημένα" και άψυχα που μοιάζουν με κακόγουστα remake της 1986-89 περιόδου. Είναι κι αυτές οι νερόβραστες μπαλλάντες...
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
