Elastica - The Menace

Όλοι ανεξαιρέτως οι θιασώτες της βρετανικής pop των τελευταίων δέκα σχεδόν χρόνων πρέπει να ευχαριστούν την Justine Frischmann για δύο πράγματα: α. Μάζεψε τον απένταρο Brett Anderson σχεδόν από τον δρόμο, αγόρασε στο group του μουσικά όργανα, έπαιζε και εκείνη κιθάρα και τους ενοικίασε studio για να ηχογραφήσουν τα τραγούδια που έμελλε να αποτελέσουν το Suede, και β. Ώθησε τον Damon Albarn σε άλλες πιο πειραματικές μουσικές κατευθύνσεις, άσχετο αν αυτό έγινε εν μέρει και άθελά της. Ανέφερα ότι το group της, κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα debut albums της δεκαετίας του ’90;

Γόνος πάμπλουτης οικογένειας του Λονδίνου η, αν μη τι άλλο, δυναμική ως γυναίκα Justine, είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι μουσικός για βιοποριστικός λόγους. Για αυτό ίσως και να μην αγχώθηκε καθόλου να κυκλοφορήσει το δεύτερο album των Elastica. Ύστερα από πολλές αναβολές και προβλήματα, όπως την αποχώρηση της Donna Mathews, στα τέλη του 1999 μας πρόσφεραν ένα EP με έξι τραγούδια που μας έδωσε μια γεύση για το album που τελικά -και πάλι μετά από νέες καθυστερήσεις- κυκλοφόρησε φέτος.

“Το The Menace είναι ένα πολύ καλό album” …θα λέγαμε αν είχε κυκλοφορήσει το 1997, δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο του group. Όμως, ω μα τι έκπληξη, κυκλοφόρησε το 2000. Τόσα χρόνια για ένα album που δυσκολεύεται να φτάσει τα 40 λεπτά διάρκειας, περιέχει τέσσερα τραγούδια που ακούσαμε και στο περσινό EP, έστω και αν είναι επαναηχογραφημένα, δεν έχει τη φρεσκάδα τη ντεμπούτου, ο ήχος παραπέμπει στο ένδοξο παρελθόν του αγγλικού new wave punk και στιχουργικά, έ, κάθε άλλο παρά Oscar Wilde είναι… ή μήπως είναι; (Your Arse, My Place). Όμως ας μην είμαστε τόσο αυστηροί...

Και αυτό γιατί ομολογώ ότι μερικά από τα τραγούδια του The Menace έχουν, με απλά λόγια, τσαμπουκά. Γκάζια, ηλεκτρισμός και ένα “I don’t give a flyin’ shit!” attitude που θα ζήλευε και ο Mark E. Smith, ο οποίος μας δίνει τα διαπιστευτήριά του στο καλύτερο τραγούδι του album (How He Wrote Elastica Man). Κάποιοι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί δυστυχώς δεν τους βγαίνουν (My Sex), σε αντίθεση όμως όταν παραμένουν πιστοί στους ήρωες τους, The Fall, Ramones και Wire (Generator).