Stereolab - The first of microbe hunters

Ξεκινώντας από την υπόθεση ότι τα πάντα γίνονται βάση σχεδίου μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για την πορεία των Stereolab τα τελευταία χρόνια. Από το 'Dots and Loops' και μετά οι Stereolab έδωσαν μεγαλύτερη έμφαση στην lounge πλευρά της μουσικής τους, δίνοντας μια νέα πνοή στους 2 τελευταίους δίσκους τους και ξεπερνώντας ευφυώς τον σκόπελο της επανάληψης.

Άλλωστε η νέα τους αισθητική (που στην πραγματικότητα δεν είναι εντελώς νέα αλλά πάντα υπέβοσκε στις δουλειές τους) τους δίνει την ευκαιρία να κινούνται σε πιο ευρύχωρα πλαίσια από αυτά των συνηθισμένων ποπ τραγουδιών ακολουθώντας συχνά ανεξερεύνητα avant garde μονοπάτια. Όμως τόσο η ποιότητα όσο και η ευρηματικότητα των τελευταίων κυκλοφοριών τους αναιρούν την αρχική υπόθεση (το ότι τα πάντα γίνονται βάση σχεδίου) και μας πείθουν για την αγνότητα των προθέσεων της αγαπημένης αυτής μπάντας.

Το 'The first of microbe hunters' στη 40λεπτη διάρκεια του, αποτελείται από 7 κομμάτια εκ των οποίων τα 6 είναι πρόσφατες ηχογραφήσεις, τις οποίες προτίμησαν να δώσουν στο φως πριν την κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υστερούν σε κάτι. Ένα mini lp που παρεμβάλλεται των κανονικών κυκλοφοριών, μια τακτική στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι Stereolab (με τις συλλογές με τα b-sides κυρίως), το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει την θέση ενός ολοκληρωμένου δίσκου με την προσθήκη ενός ή δυο τραγουδιών ακόμα. Από ότι φαίνεται όμως οι Stereolab μας επιφυλάσσουν κάτι άλλο για τη συνέχεια και εμείς δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε τον θαυμασμό για την παραγωγικότητα τους.

Στο 9λεπτο 'Outer bongolia' που ανοίγει τον δίσκο οι Stereolab μας εισάγουν κατευθείαν στο κλίμα. Πρόκειται για ένα instrumental όπου τα υπέροχα αναλογικά synthies τζαμάρουν πάνω σε ένα επαναλαμβανόμενο τέμπο. Όσοι δυσανασχετήσουν στο άκουσμα του είναι μάλλον ανώφελο να συνεχίσουν. Η ομορφιά άλλωστε των υπέροχων ποπ συνθέσεων όπως των 'Internals', 'I feel the air' και των υπόλοιπων που ακολουθούν έγκειται στην ανακάλυψη των λεπτών εκλάμψεων, των ανεπαίσθητων αντιθέσεων και των μελωδικών ισορροπιών, στοιχεία δύσκολα να ανακαλυφθούν χωρίς αισθητική συγκέντρωση αλλά και θετική προδιάθεση.

Κατηγορίες για υπέρμετρο ελιτισμό (μέχρι και μουσικό σνομπισμό), ανούσια μονοτονία και άλλες παρομοίου περιεχομένου ενστάσεις για τη μουσική των Stereolab φτάνουν αρκετά συχνά στα αυτιά μας τελευταία. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει άλλωστε κάθε φορά που ένα group αρνείται να ακολουθήσει την πεπατημένη; Όσοι αγάπησαν το περσινό 'Cobra and Phases..' σίγουρα θα βρουν την καλύτερη συντροφιά στο 'The first of microbe hunters'. Αν και μάλλον αυτοί έχουν πάρει ήδη το δρόμο προς τα δισκάδικα όποτε η παραίνεση μου είναι άνευ σημασίας.