 |
Κανείς δεν διαφωνεί για την επιρροή της τετράδας Dawn Robinson, Maxine Jones, Cindy Herron και Terry Ellis, αλλά κυρίως των Denzil Foster και Thomas McElroy που επιμελούνταν του ήχου τους, στον ήχο του σημερινού R&B.
Στις αρχές των 90s η γέφυρα μεταξύ rap και r&b, και με τη βοήθειά τους καθιερώθηκε στο "μαύρο" ραδιόφωνο και μολονότι το υλικό τους ήταν μη εντυπωσιακό και πολλές φορές άνισο, ήταν τα φωνητικά εκείνα και το στυλάκι τους, τα στοιχεία αυτά που έκαναν τις 4 "ντίβες" αγαπητές.
Τα ίδια πάνω-κάτω συμβαίνουν και στο Masterpiece Theatre. Και από τις πρώτες ακροάσεις αντιλαμβάνεσαι ότι μολονότι τα πράγματα στο συγκεκριμένο είδος έχουν εξελιχθεί, οι ίδιες επιμένουν στα γνωστά, τη γέφυρα δηλαδή hip-hop και Motown, με πανέμορφα φωνητικά στα οποία πλέον έχουν αποκτήσει master και τις funk λούπες να στηρίζουν όλο αυτό το οικοδόμημα.
Στο στυλάκι τους βέβαια δεν θα κολλήσουμε, ακόμα κι αν όλα τα μαύρα girl groups έχουν πλέον ακολουθήσει τον two-steps χώρο, μια και η "κλασική" χροιά του δίσκου λειτουργούσε πάντα και λειτουργεί άνετα και τώρα. Θα προτιμούσαμε βέβαια να τις δούμε σε πιο φρέσκα μονοπάτια, αλλά δεν φαίνονται διαθέσιμες να ακολουθήσουν τον δρόμο των Destiny's Child, και είναι κατανοητό.
Αυτό που λείπει από το Masterpiece Theatre είναι οι εμπνευσμένες μελωδίες, οι συνθέσεις που θα στηρίξουν τις καταπληκτικές φωνητικές τους αρμονίες. Με εξαίρεση το funky "Riddle" κυρίως και δύο-τρία ακόμα κομμάτια, οι En Vogue σπάνια δίνουν κάτι αξιοσημείωτο, κι έτσι το Masterpiece Theatre κυλάει χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις ως το τέλος.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
