Jeff Tarlton - draginSpring

Φαίνεται πως φέτος είναι η χρονιά των τραγουδοποιών. Μετά τους εξαιρετικούς δίσκους των Elliott Smith και Perry Blake έρχεται η σειρά ενός άλλου Αμερικάνου που ναι μεν ζει στην Ευρώπη, αλλά οι μουσικές του επιρροές και όλα τα βιώματα προέρχονται από την Δυτική Αμερικάνικη κουλτούρα - και αυτό γίνεται αντιληπτό από το πρώτο μόλις άκουσμα.

Το μουσικό backround του Jefferson Tarlton (όπως είναι το κανονικό του όνομα) είναι από αυτά που ζηλεύει κανείς. Μεγαλώνοντας σε ένα σχετικά εύπορο οικογενειακό περιβάλλον αποτελούμενο από πέντε αδέρφια, η διαμονή στο Detroit του Μichigan απετέλεσε ισχυρό υπόβαθρο για την μετέπειτα καλλιτεχνική του καριέρα. Δεν είναι το Detroit μόνο η πατρίδα της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας της Αμερικής αλλά παράλληλα ήταν στα 60’s και στα 70’s η πατρίδα του κυρίου Berry Gordy που ίδρυσε και έκανε σπουδαία την Motown και όλες τις θυγατρικές της, Tamla, Soul, Gordy κ.α. Όπως αντιλαμβάνεστε μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον ακούγοντας Marvin Gaye, John Lee Hooker και MC5 σχεδόν σίγουρα θα αναζητήσεις κάτι που να σε εκφράζει σε μεγαλύτερο βαθμό από όλους τους υπόλοιπους ανήσυχους Αμερικάνους.

Περνώντας όμως σε κάτι πιο ουσιώδες θα πρέπει να τονίσουμε ότι το dragin’Spring είναι ένας δίσκος δύσκολος αλλά με ολέθριες συνέπειες. Μπορεί να γίνει τόσο κολλητικός που να μην βγαίνει από το cd player σας με τίποτα. Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελούσε το soundtrack μίας ταινίας του David Lynch σε περίπτωση που αυτός θα ξεκολλούσε από την δοκιμασμένη συνταγή του Angelo Badalamenti. Μυστήριες μελωδίες και μελαγχολικά πονήματα συνθέτουν ένα σύνολο που μπορεί να σαγηνεύσει τον ακροατή σε ένα ταξίδι στην εσωτερική αναζήτηση και στην απομόνωση χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι απαραίτητα κακό.

Από τα 13 τραγούδια του δίσκου, μόνο ένα δεν είναι σύνθεση του Tarlton. Τα υπόλοιπα δώδεκα φέρουν την υπογραφή αυτού του πολλά υποσχόμενου τραγουδοποιού που προς θλίψη μου αναφέρει ότι αυτό είναι το δεύτερο και τελευταίο σόλο έργο του. Είχε προηγηθεί το Astral Years πριν μερικά χρόνια πάλι από την Delerium και είναι περιττό να πούμε ότι όση επιτυχία είδατε να κάνει, άλλη τόση είδαμε και εμείς. Κάτι αντίστοιχο ενδέχεται να συμβεί και στην περίπτωση του draginSpring. Το είδος της μουσικής που εξωτερικεύει ο Jeff είναι τελείως προσωπικό και προαπαιτείται, αν μη τι άλλο, εξοικείωση με το συγκεκριμένο είδος.