 |
Δεν μπορώ να εξηγήσω -προσωπικά, για να μην παρεξηγηθούμε- τις διθυραμβικές κριτικές κάθε νέας κυκλοφορίας του Lou Reed στα 80s, 90s και ...στο 2000 (εκτός ίσως από το Only New York του 1989, που ήταν ένα πολύ καλό album).
Από το New Sensations στα μέσα των 80s ως το Set the Twilight Reeling του 1996, κάθε album του Reed γίνεται δεκτό με σημαίες και κασκόλ από διεθνή κι ελληνικό τύπο, ως η μεγάλη επιστροφή.
Και βέβαια τα κομμάτια του λένε κάτι, και το λένε όμορφα, για τις σχέσεις που χειροτερεύουν, για τη σκλαβιά του γάμου ("Prism") για τους μύθους και την πραγματικότητα της αγάπης ("Baton Rouge") και άλλα όμορφα.
Και βέβαια τα κομμάτια έχουν συνθετικά την κλασική Lou Reed χροιά, η οποία δεν χρειάζεται ούτε περιγραφές, ούτε παράλληλες προτάσεις. Και ο λυρισμός και οι μπαλλάντες υπάρχουν, και τα hooks κατακτούν το στοιχειώδες rock and roll του (δυο κιθάρες, μπάσο, drums, με κάποια σκόρπια έγχορδα), και τα αρχετυπικά σόλο είναι παρόντα, και με λίγα λόγια ο Lou Reed μαρσάρει the old way ή απλώς μαρσάρει αν καταλάβατε τι εννοώ.
Από το funky "Paranoia in the Key of E" που έχουν αρκετό καιρό να γράψουν οι Stones, ως το θορυβώδες και αχανές 18λεπτο "Like a Possum", με στρώματα από παραμορφωμένες κιθάρες, που θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο κλασικό δίσκο των Velvet Underground, ο Lou Reed παρουσιάζει μια αξιοπρεπή δουλειά, έστω κι αν επαναλαμβάνεται.
To Ecstasy είναι ένα αξιόλογο άλμπουμ, θα έλεγε κανείς ότι φέρνει στο μυαλό το συναισθηματικό πυρήνα του Berlin, αλλά ως συνθετικό πόνημα μοιάζει άνισο...
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
