 |
Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που τα αγαπημένα παιδιά των Νεο-Ζηλανδών χώρισαν τους δρόμους τους, διάστημα αρκετό για να αρχίσουν να βγαίνουν στο δισκογραφικό προσκήνιο κυκλοφορίες για τους νοσταλγούς της μελωδικής τους φλέβας.
Αν μη τι άλλο, η συνθετική pop μεστότητα του Finn είναι και αναγνωρίσιμη και χαρακτήρισε με τον low profile τρόπο της την περασμένη δεκαετία.
Κακώς, πάμπολλες φορές ισοπεδώθηκε και πετάχθηκε στον κάλαθο των μουσικοβιομηχανικών αχρήστων από τους δήθεν "ψαγμένους", ως άλλο ένα post-Beatle αναμάσημα.
Μελαγχολικά, με ονειρικές κιθάρες και πανέμορφες αρμονίες, απροκάλυπτα και ακαμουφλάριστα κλασικό-pop είναι τα κομμάτια του frontman Neil Finn, του μπασίστα Nick Seymour και του drummer Paul Hester (που έφυγε νωρίτερα, το 1994), κομμάτια που σε κρατούν ζεστό το χειμώνα αλλά δε σε ρίχνουν με τον απαράμιλλο λυρισμό τους, που κάνουν παρέα στις μελαγχολικές μας στιγμές με ευφορική συντροφιά που σέβεται τη στιγμή.
Η μετά-Crowded House κυκλοφορία, που έχει τον τίτλο "Afterglow" είναι ένα απομεινάρι για να "κλείσει" το παζλ Crowded House, έστω και προσωρινά.
Πρόκειται για μια συλλογή κομματιών που δεν τα κατάφεραν να εισχωρήσουν σε κάποιο από τα album τους, μαζί με αγαπημένα τους b-sides και κομμάτια συλλογών. Αν και ανάλογες κυκλοφορίες δεν μας έχουν αφήσει με τις καλύτερες των εντυπώσεων, το Afterglow, μπορεί αβίαστα να καταταχθεί στις δελεαστικές προτάσεις αυτού του τύπου.
Είναι πραγματικά άξιον απορίας το γεγονός ότι ξέφυγαν μερικά από τα pop διαμαντάκια που εμπεριέχονται σε τούτη τη συλλογή από το "Woodface" του 1992 ή το follow-up του 1993, "Together Alone", στα recording sessions των οποίων "γεννήθηκαν". Κάποια από αυτά είναι πολύ καλύτερα από τις τότε επιλογές, αν και στην παρούσα μορφή θα ήθελαν περισσότερο δούλεμα ή άλλου είδους ενορχήστρωση, ή κάποια μικρά συμπληρώματα.
Στιγμές όμως σαν τo waltz του Time Immemorial με τις κέλτικες αναφορές (πρέπει να) ανήκουν σε ένα best of της μπάντας. Η δικαιολογία του παραγωγού Mitchell Froom, που το απέκλεισε κάποια χρόνια πριν γιατί το βρήκε "πολύ folkie" για να συμπεριληφθεί στο Woodface φαντάζει μάλλον αστεία.
Πολύ όμορφο είναι και το καυστικό "I Am In Love" που ανοίγει το album, όπως και το απλό midtempo "You Can Touch" με την ταξιδιάρικη, ατμοσφαιρική κιθάρα, το πικρό, μελαχγολικό "Help Is Coming" που ηχογραφήθηκε λίγο πριν επίσημα διαλυθεί η μπάντα, το πολύ καλό home demo "Lester" που έγραψε ο Finn για τον σκύλο - πιστό σύντροφο του που χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο αλλά επέζησε.
Αξιόλογες στιγμές είναι και το "Sacred Row", και η ακουστική και πιο μελαγχολική έκδοση του "Private Universe", αλλά και το "I Love You Dawn", ένα ερωτικό γράμμα του Finn στη γυναίκα του που επιβεβαιώνει τα του μύθου του pop/rock stardom. "Above the billboard and the hordes/Magazines and rock awards/We can't afford to pay our bills", λέει ο Neil κάπου ανάμεσα, και εμείς το αφήνουμε εκεί, προς σκέψιν όλων αυτών που "κόπτονται" για να μην εκλείψουν οι καλλιτέχνες που μέχρι τώρα έπαιρναν χρήματα, ενώ στη νέα εποχή των ψηφιακών downloads, θα τα στερηθούν οι καημένοι.
Το "Afterglow" είναι γεμάτο με μερικά δελεαστικά, λυρικά pop διαμαντάκια, αλλά και κάποιες μισοτελειωμένες ιδέες. Οπως και όλες οι κυκλοφορίες των Crowded House δεν διεκδικεί εύσημα καλλιτεχνικής πρωτοτυπίας, αλλά μαθημάτων απλής pop που σε αγγίζει πραγματικά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ζητούμενο είναι να φέρει στην επιφάνεια, να συγκεντρώσει και να αναδειξει μερικά από τα κομμάτια που για διάφορους λόγους δεν τα κατάφεραν να μπουν στα album τους. Μερικά από τα γεννήματα της μελωδικής pop ιδιοσυγκρασίας του Neil Finn. Αρκετές φορές απορεί κανείς γιατί κάποια από αυτά δεν κυκλοφόρησαν στην ώρα τους, κάποιες άλλες δικαιολογεί την πρωτη παρουσίασή τους εδώ. Το Afterglow, δεν ανήκει σαφέστατα σ' αυτή την κατηγορία των συνήθως μίζερων, νοσταλγικών rarities, b-side albums. Είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις, και θα το πρότεινα ως ένα album - κύκνειο άσμα της μπάντας, γιατί στέκει και κάπως έτσι. Αξίζει.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
