David Wareham: Mummy τι μαγειρεύεις;
Mommy Wareham: Pop stars Dave...
DW: Χμμμ.. Ωραία μυρίζει... Και..εχμμ.. τι έχει έχει εκεί μεσα...
MW: Αααα... Ο,τι βάζω πάντα. Ενα ποτήρι fake power-pop, 1-2 επικές μελωδίες, λίγη παραμόρφωση και όσους περισσότερους αυτοκαταστροφικούς στίχους αντέχει το στομάχι σου!
DW: Μάλιστα... Κι εδώ στο φούρνο;
MW: Τις μέρες από τις νύχτες σου...
DW: Αααα... Διαμαντάκια ιδιοφυώς δομημένης pop, που αν και ποτέ δεν θα γίνουν ιδιαίτερα διάσημα θα φωτίσουν τις πιο ευαίσθητες γωνίες των εγκεφάλων όλων αυτών που ξέρουν πως οι απλές συνθέσεις μπορούν να είναι αριστουργήματα αν...
MW: Oh, Dave don't take so much pride on yourself...
Αυτός ο υποθετικός διάλογος θα μπορούσε να είχε λάβει χώρα πριν χρόνια στην κουζίνα του Dave Wareham, κιθαρίστα και τραγουδιστή της τετράδας των Luna.
Μετά τη διάλυση των Galaxie 500, που σημάδεψαν (περίπου) με την παρουσία τους τα ανήσυχα αυτιά στα late 80's / early-mid 90's, και μετά από τέσσερα lp και δύο ep με το τωρινό του συγκρότημα, ο Dave αποφάσισε να άνει πράξη όλα όλσα είχε συζητήσει με τη mommy Wareham εκείνη τη μέρα στην κουζίνα του πατρικού του (λέμε τώρα)...
Οι Luna, μετά το πετυχημένο (όσο πετυχημένο εμπορικά μπορεί να είναι ένα album των Luna) Pup Tent συνεχίζουν να χρησιμοποιούν απλές pop φόρμες, και μάλιστα ακόμα πιο γλυκές (δεν υπάρχουν κομμάτια σαν το IHOP εδώ). Aνάλαφρες pop μελωδίες με έξυπνους στίχους ("it's winter in New Jersey / and it's christmas in New York" - Superfreaking memories) και μια φιλόδοξη παραγωγή από τον κο Paul Kimble (ex-Grant Lee Buffalo), ο οποίος περνάει εκ της στενωπού στην παραγωγή στοιχεία από την παλιά του μπάντα.
Οχι φίλε αναγνώστη (?!) δεν είναι μόνο αυτά... To Days of our nights είναι ένας (θα το ξαναπώ) ιδιοφυής δίσκος που σου δίνει την εντύπωση ότι ο κος Wareham εκπληρώνει μ'αυτόν τα εφηβικά του όνειρα.
Περνάει ευέλικτα από τις εύπεπτες, αλλά νόστιμες power-pop μελωδίες ("Dear Diary") που δημιουργούν την ψευδαίσθηση της δυνατότητας παρουσίας στο Billboard πλάι στους Bush και τους Creed, στο easy tempo-heavy metal-Jethro Tull-esque (μήπως το παράκανα;) buzzing του "US out of my pants" και καταλήγει περνώντας από τα - οι Rammstein συναντούν τους Beach boys - slide blues του "The slow song", σε μια παρανοϊκά ανάλαφρη διασκευή του "Sweet child o' mine"... Inteligent! Ο Πυκνάδας φυσικά θα πει ότι προτιμάει αυτή την εκτέλεση από τις κιθαριές του Slash, αλλά όλοι ξέρουμε την αλήθεια για το hair band παρελθόν του Ηλία (έτσι ρε, να σε κάνω ρόμπα!)
Ειλικρινά είχα να νιώσω τόσο όμορφα από το Brighten the corners των Pavement... Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε ονειροπόλους teenagers που φαντασιώνονται τον Beck να χορεύει air πάνω στο πτώμα του Morrissey. Γυμνός (ok Ηλία εσύ μην το πάρεις)! Με μια λέξη: Brilliant! Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Simplicity, the beauty of it all...
