Αρκετά καθυστερημένοι από την κανονική κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου του Terry Callier, σας παρουσιάζουμε σήμερα μία δουλειά που αναμφισβήτητα συμπεριλαμβάνεται στα καλύτερα του ’99. Ποιός το λέει? Το Mojo, το Rolling Stone και το Zoo (γιατί όχι?). Το τελευταίο μάλιστα το τοποθέτησε μέσα στην πρώτη τετράδα. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να λείπει από τα αρχεία του Avopolis και φυσικά δεν γινόταν να μην σας δοθεί η ευκαιρία να ανακαλύψετε (όσοι δεν το γνωρίζετε) ένα πολύ μεγάλο τραγουδιστή.
Ο Terry Callier είναι 53 χρονών. Ξεκίνησε την καριέρα του ως μουσικός στα μέσα των 60’s παίζοντας κυρίως folk και διάφορα παρακλάδια του. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70 τα παράτησε και επανεμφανίσθηκε στο μουσικό προσκήνιο πέρυσι με το δίσκο “Timepeace” ο οποίος απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από όπου και αν πέρασε. Ενθουσιασμένος ο ίδιος από την απήχηση του κοινού επέστρεψε δριμύτερος φέτος (πέρυσι) με ένα δίσκο που πολλοί θεωρούν ως καλύτερο της καριέρας του (η οποία καλύπτεται από ουκ ολίγους δίσκους).
Δώδεκα τραγούδια έχει γράψει ο Callier για το Lifetime είτε τελείως μόνος του είτε με διάφορους συνεργάτες από το στενό φιλικό και οικογενειακό του περιβάλλον. Ο κοινός άξονας στον οποίο όλα αυτά υπάγονται βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην jazz , στο folk , στην pop και λίγο στο rock ‘n’ roll. Έχουμε δηλαδή ένα ανελέητο fusion το οποίο, πιστέψτε με, λειτουργεί 100% θετικά.
Το εναρκτήριο κομμάτι – “When my lady danced” – είναι ένα αργό jazz-folk διαμάντι που ανοίγει με ένα υπέροχο κοντραμπασο και μία ακουστική κιθάρα που την “διατάζει” ο ίδιος ο Callier. Το ενδιαφέρον όμως δεν βρίσκεται ούτε στις υπέροχες για την εποχή συνθέσεις , ούτε στον ήχο αλλά στην παραμυθένια φωνή του τροβαδούρου. Είναι να απορεί κανείς για ποιό λόγο αυτός ο άνθρωπος είναι – όπως και να το κάνουμε – άγνωστος. Κλασσική μαύρη φωνή από το Chicago την οποία δυστυχώς είχαμε πολλά χρόνια να ακούσουμε.
Το στοίχημα βέβαια για τον ίδιο ήταν μεγάλο ρίσκο. Έχουν περάσει 35 (!) χρόνια από την πρώτη του δισκογραφική δουλειά και το πιο πιθανό αποτέλεσμα ενός τέτοιου comeback ήταν να χαρακτηριστεί γραφικός , φιλότιμος αλλά και κερδοσκόπος ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει με την πλειοψηφία των ανθρώπων που επανεμφανίζονται στη μουσική βιομηχανία μετά από απουσία πολλών χρόνων. Ο κύριος Callier αποτελεί την ευχάριστη εξαίρεση του κανόνα. Ο δρόμος βέβαια για την εκ νέου επιτυχία δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Πέρασε από μύρια πολλά μέχρι να ορθοποδήσει και να καταφέρει να ηχογραφήσει τα δύο του τελευταία albums. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε.
Μέσα στο “Lifetime” θα βρείτε επίσης ένα φανταστικό ντουέτο που έκανε με την Beth Orton (τo “Love can do”), προσφορά που ανταπέδωσε στην Beth αφού συμμετείχε ο ίδιος στο “Central reservation”. To uptempo “Nobody but yourself” , το οποίο έχει γίνει -περίπου- και ραδιοφωνικό hit δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο με αυτό το καταπληκτικό δέσιμο ηλεκτρικής κιθάρας και hammond , ενώ το “4 Miles” αποτελεί έναν φόρο τιμής στον μεγάλο Miles Davis. To “Where a lark is singing” αποτελεί την πιο όμορφη μπαλάντα του δίσκου , κομμάτι το οποίο έχει γράψει μαζί με την κόρη του , ενώ το “Fix the blame” (ένα εξάλεπτο folk-rock διαμάντι) αναφέρεται στο σχέδιο Marshall. Eνδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το κομμάτι με τίτλο “I don't want to see myself (without you)”, ενώ είναι μία αρκετά παλιά σύνθεση του Callier (άνω των είκοσι χρόνων) αμέσως κερδίζει με τα gospel γεμίσματα του και τον φρενήρη ρυθμό του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ένας αρκετά διάσημος house d.j. (το όνομα του μου διαφεύγει) το πήρε και το έκανε αγνώριστο για ένα remix-cd single.
Θα το επαναλάβω ακόμα μία φορά. Ο Terry Callier έφτιαξε έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι ότι δεν τον ανακάλυψα όταν βγήκε (πριν τρεις μήνες δηλαδή) και έτσι θα απουσιάσει από τα διάφορα charts της χρονιάς (όσον αφορά το Avopolis). To γνωστό ρήτο όμως καλύπτει πλήρως την περίπτωση μας. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
